Ściana Płaczu

Mur zachodni, czyli Ściana Płaczu, znajduje się po stronie południowo-zachodniej okręgu świątynnego, a nazwa tego muru wywodzi się z tradycji opłakiwania przez Żydów właśnie w tym miejscu świątyni zburzonej przez Rzymian w 70 roku. Obszar otaczający to miejsce był niegdyś gęsto zabudowany, obecnie po wyburzeniu domów zamieniono go na otwarty plac. Ma on dla Żydów podobne znaczenie jak synagoga. Najniższe warstwy kamieni Ściany Płaczu pamiętają jeszcze czasy Heroda. Ściana wysoka jest na 18 m i szeroka na 48 m. Bloki kamienne o różnej długości mają wysokość średnio 1 m i tak dobrze obrobione, że bez zaprawy przylegają do siebie. Ściana Płaczu trzyma się tylko siłą własnego ciężaru. Pierwotnie była ona zachodnim murem ograniczającym zespół Drugiej Świątyni. Pod Ścianą Płaczu są dwa oddzielne miejsca przeznaczone dla mężczyzn i dla kobiet. W szparach między kamieniami można zobaczyć wetknięte liczne karteczki z prośbami i życzeniami. Pogrążeni w modlitwie Żydzi są tu szczególnie liczni po południu, a w piątek wieczorem witają tu szabas. W narożniku północno-wschodnim Ściany Płaczu znajduje się Łuk Wilsona. Tędy w czasach Heroda przebiegała ulica prowadząca do świątyni. Tu można znaleźć głęboki szyb z 14 warstwami bloków kamiennych, co zaświadcza pierwotną wysokość muru otaczającego świątynię.

W 964 r. p.n.e. Salomon rozpoczął budowę Pierwszej Świątyni, szczególnie wspaniałej budowli. Została ona w 587 roku zburzona przez wojska perskie dowodzone przez Nabuchodonozora. Po powrocie z niewoli babilońskiej, niejaki Zorobubel wraz z innymi Żydami, wzniósł na tym samym miejscu skromne sanktuarium. Kiedy zaś Herod, przy pomocy Rzymian, stał się królem i chciał się przypodobać ludowi żydowskiemu, powziął decyzję ponownego wzniesienia Świątyni, która swą wspaniałością miała przyćmić Świątynię Salomona. Rabini obawiali się jednak, że Herod zburzy Świątynię nic nie wznosząc na jej miejscu. Zobowiązali go zatem do zgromadzenia całego materiału budowlanego, zanim rozbierze starą Świątynię, na który to warunek król przystał. Herod zgodził się też z drugim warunkiem Żydów, aby tylko kapłani mogli wznosić Świątynię. W 19 r. p.n.e. rozpoczęto prace budowlane, a ukończono je w 64 r. n.e. na sześć lat przed jej zburzeniem przez Tytusa. Świątynia Jerozolimska - jedyna świątynia judaizmu, była miejscem wysławiania Boga i składania Mu tam ofiar. Wewnątrz świątyni znajdowała się Arka Przymierza, w której przechowywano kamienne tablice z tekstem Dekalogu. Arka Przymierza zbudowana została na Górze Synaj przez Mojżesza (k.1500 r. p.n.e.) na polecenie Boga i ściśle według jego wskazówek. Przed umieszczenie Arki w Świątyni Jerozolimskiej znajdowały się w niej jeszcze inne przedmioty - laska Mojżesza i naczynia z manną. Arka stała w specjalnym pomieszczeniu, zwanym Miejscem Najświętszym, które było dostępne tylko dla arcykapłana w ściśle określonych porach roku. Aktualnie Arka Przymierza uznana jest za zaginioną.

Józef Flawiusz - kronikarz tamtych wydarzeń - w swoim dziele ''Wojna żydowska'' opisuje wygląd Świątyni : ''Przybytku nie brakuje niczego, żeby zachwycić zarówno duszę, jak oczy widza. Ze wszystkich stron bowiem był on pokryty masywnymi płytami ze złota i jak tylko wschód zajaśniał blaskiem, odbijające się od niego tak oślepiające światło, że jeśli ktoś chciał koniecznie nań spojrzeć, odwracał oczy jak od promieni słońca. Zdążającym tutaj obcym pielgrzymom wydawał się z daleka podobny do góry zasypanej śniegiem. Wszystko bowiem, co nie było pokryte złotem, miało wygląd nieskazitelnie biały''.

6 sierpnia 70 r. n.e. po nieudanym powstaniu Żydów Rzymianie zburzyli Świątynię Jerozolimską. Jedyną pozostałością Świątyni są resztki okalającego muru - tzw. mur zachodni, znany jako Ściana Płaczu. Od XVI wieku jest ona świętym miejscem judaizmu.