W tym maleńkim kraju żyją obok siebie ludzie, którzy często urodzili się w zupełnie innych częściach świata, ale wszyscy uważają Izrael za swój dom. Jedyne stosowne uogólnienie, jakie można poczynić na temat mieszkańców Izraela, brzmi, że nie istnieje ''typowy Izraelczyk''. Napłynęli tu Żydzi z 80 krajów, a pod ich niekiedy gburowatą powierzchownością często kryje się latynoamerykańska fantazja, europejska uprzejmość, lub bliskowschodnia gościnność. W izraelskim społeczeństwie widać wyraźne podziały na odrębne grupy, takie jak ultraortodoksi w czarnych kapeluszach, Żydzi pobożni, ale bardziej nowocześni, świeccy Żydzi europejscy, bardziej tradycjonalistyczni Żydzi azjatyccy, a także rdzenna ludność arabska. Około 15% Izraelczyków stanowią imigranci z dawnego Związku Radzieckiego, a kolorytu krajobrazowi społecznemu dodają Żydzi etiopscy. Izraelczycy żyją głównie w miastach i na przedmieściach. W trzech największych aglomeracjach mieszka ponad połowa ludności kraju. Jerozolima liczy ok. 700 tys. mieszkańców, zespół miejski Tel Awiwu - 2,9 mln, a nad Zatoką Hajfy - 500 tys. Arabowie żyją raczej na wsiach i stanowią ok. 20% z przeszło 7-milionowej ludności Izraela. Większość to muzułmanie, ale są wśród nich również chrześcijanie i druhowie. Do izraelskich Arabów nie zalicza się trzech milionów Palestyńczykówz Zachodniego Brzegu i Strefy Gazy.

            Ciekawą mniejszością jest kilka tysięcy Czerkiesów, muzułmanów tureckiego pochodzenia, sprowadzonych tu w XIX w. z południowego Kaukazu, by dbali o osmańskie interesy. Mieszka tu także niewielka grupa etniczna Samarytanów, znanych już w czasach biblijnych. Można tu spotkać także bahaitów - islamskich mistyków, których główna świątynia znajduje się w Hajfie. W Dimonie na pustyni Negew żyje około 2 tysiące Czarnych Hebrajczyków - imigrantów z USA, a w latach 70-tych ubiegłego wieku przyznano azyl setkom uchodźców z Wietnamu, bośniackim muzułmanom i proizraelskim chrześcijanom  z południowego Libanu. O jednorodności tkanki społecznej decyduje wspólny język hebrajski, choć poszczególne społeczności żydowskie pielęgnują odrębne tradycje, a wyraźniejsze różnice między nimi objawiają się rzadko.

             W latach 70-tych ubiegłego wieku zgodę na wyjazd z ZSRR dostało prawie 400 tyś. Żydów. Mniej więcej połowa z nich udała się do Izraela, reszta zaś wybrała Stany Zjednoczone. Po rozpadzie Związku Radzieckiego tamtejsi Żydzi otrzymali prawo do emigracji i wielu wyjechało do Izraela. Tylko w 1990 r. przybyło ponad 200 tyś. Żydów, a w następnych latach osiedliło się ich tu ponad milion. Ponad milion Żydów z własnego wyboru wciąż pozostaje na terenach dawnego Związku Radzieckiego, ale drzwi mają otwarte.

            Etiopscy Żydzi (fałasze) ewakuowani byli głownie drogą powietrzną z głębi Afryki do Ziemi Obiecanej w roku 1984 i 1991. Przez całe wieki marzyli oni, że pewnego dnia powrócą do Jerozolimy. Marzenie w końcu się spełniło, ale rzeczywistość nie zawsze odpowiada ich oczekiwaniom. Przed przybyciem do Izraela większość etiopskich Żydów stanowili półanalfabeci uprawiający skromne poletka i mieszkający w ubogich wioskach. Nagłe przeniesienie do dynamicznego, nowoczesnego społeczeństwa, było dla wielu dużym przeżyciem, zwłaszcza dla ludzi starszych. Młodym zawsze łatwiej się zaadoptować do nowych warunków. Niektórzy spośród 85-tysięcznej społeczności etiopskiej, zwłaszcza dzieci jej przywódców, radzą sobie całkiem nieźle, ale większość z trudem znajduje sobie miejsce na najniższych szczeblach drabiny społecznej. Najpoważniejszą przeszkodą w ich asymilacji nie jest dyskryminacja, ale brak możliwości zatrudnienia i samodzielnego nauczenia się zasad funkcjonowania izraelskiego państwa. Powszechne wśród Etiopczyków poczucie wyobcowania pogłębiła dodatkowo niechęć izraelskiego rabinatu do jednoznacznego uznania ich za Żydów. Aby stać się wyznawcami judaizmu, etiopscy fałasze muszą się poddać symbolicznemu zanurzeniu w rytualnej łaźni. Co więcej, zawierane przez nich małżeństwa nie są oficjalnie uznawane przez państwo.

Rosyjski Kościół Trójcy Świętej -  wybudowany po wojnie krymskiej w 1860 roku,

jako centrum pielgrzymkowe w dzielnicy rosyjskiej

Kościół Trójcy Świętej.

Wnętrze kościoła Trójcy Świętej.

Kościół wspólnoty etiopskiej, zbudowany, w latach1874-1911, w stylu kościoła etiopskiego.

Kapłan etiopski

College i Katedra św. Jerzego wybudowane ok.1912 w stylu

XIV wiecznego gotyku angielskiego.

Szkoła Schmidta przy bramie Damasceńskiej wzniesiona przez niemieckich katolików.