Ruiny Kumran (Qumran) i zwoje znad Morza Martwego

Zabudowania te stanowiły centrum wioski esseńczyków, które służyły wspólnej pracy i modlitwie. Pozostałości tych zabudowań zostały wydobyte na światło dzienne w latach 1951-56. Do głównego budynku, o długości 40 m i szerokości 30 m, wzniesionego z kamienia, przylegała wieża obronna. W pobliżu jadalni (refektarza), pomieszczenia służącego również jako miejsce spotkań wspólnoty, znaleziono resztki naczyń ceramicznych. Najciekawszym odkryciem, którego dokonano w pomieszczeniu zwanym ''scriptorium'', było znalezienie kałamarza wykonanego z gliny i brązu, zawierającego jeszcze atrament. Wioska Esseńczyków miała również swój system wodociągowy. Tworzyły go cysterny połączone między sobą kanałami. Woda była dostarczana z gór za pomocą akweduktu, którego pozostałości jeszcze dziś można oglądać. Na wschód od zabudowań natrafiono na ślady cmentarza z 1100 grobami.

Trzy kilometry na południe leży oaza Ein Faszka (Ein Fashkha), w której esseńczycy uprawiali ziemię. Dziś jest to popularne kąpielisko z basenami ze słodką wodą. Błyskawiczne tempo parowania Morza Martwego spowodowało, że nie można tu już do niego wejść, ponieważ na brzegu powstał szeroki pas błota i ruchomych piasków. Około 14 km na południe od Kumran znajduje się kibuc Micpe Szalem. Na urwisku z widokiem na Morze Martwe powstała szkoła polowa Metsukei Dragon, która oferuje turystom pustynne safari w jeepach, wspinaczkę skałkową i zjazdy na linie. Za szkołą zaczyna się kanion Murabbat, w którego jaskiniach również odkryto zwoje z I i II wieku. Kanion schodzi aż do Morza Martwego, ale od pewnego miejsca jest niemal pionowy i nie da się nim przejść.