Najpierw była to świątynia poświęcona bogom (nie wiadomo jednak na pewno którym), później zaś chrześcijański kościół. Panteon uważa się powszechnie za doskonały przykład harmonii artystycznej architektury. Wynika to głównie z jego proporcji (wysokość równa się średnicy), oraz faktu, że okrągła budowla, czyli rotunda, poprzedzona prostokątnym przedsionkiem z trójkątnym frontonem, łączy w sobie wielość kształtów i form. Przede wszystkim zaś kopuła Panteonu stanowi tak znaczące osiągnięcie architektoniczne i budowlane, że stała się prototypem rozwiązań na całym świecie.

 Kopuła, którą wykonano kładąc beton na drewnianą ramę, ma 43 m średnicy, czyli jest szersza niż kopuła Bazyliki św. Piotra. Grubość ścian u podstawy kopuły sięga 6 m, ale się zmniejsza w miarę wznoszenia. Zmniejsza się również szerokość pięciu rzędów kasetonów we wnętrzu. Otwór ma 9 m średnicy.

Panteon został zbudowany przez cesarza Hadriana w latach 118 – 125 n.e.

Panteon jest najlepiej zachowanym zabytkiem antyku w Rzymie, głównie dzięki przekształceniu go w kościół chrześcijański. Bizantyjski cesarz Fokas ofiarował go papieżowi Bonifacemu IV w 608 r.

            Obecny wystrój wnętrza, nad którym prace rozpoczęto w XV w. i kontynuowano przez kolejne 400 lat, nie zawiera wybitnych dzieł. Jedynym wyjątkiem jest Madonna del Sasso (Madonna Kamienna) Lorenzetta, stojąca na ołtarzu, nad grobem malarza Rafaela, zmarłego w 1520 r.  W Panteonie pochowani są także dwaj królowie Włoch, jedna królowa oraz kilku malarzy.

Panteon zbudowany przez cesarza Hadriana w latach 118 – 125 n.e.

Fontannę przed Panteonem, zbudowaną w 1578 r. zaprojektował Giacomo della Porta.

Egipski obelisk umieszczono na fontannie w 1711 r. na rozkaz papieża Klemensa XI.

Wnętrze Panteonu z kopułą o średnicy 43 m.

 Przed Panteonem (1997 r.)

Panteon w nocy.