Republika San Marino zajmuje wzniesienie Monte Titano, z którego roztacza się widok na Rimini i Adriatyk. Brzoskwiniowe i mandarynkowe sady, plaże i piękne nadmorskie hotele - takie widoki ogląda się w drodze do San Marino, położonego wewnątrz Włoch. Republiki ta od 1700 lat cieszy się niepodległością.

 Maleńkie San Marino, zostało założone przez Świętego Marinusa, mnicha i kamieniarza żyjącego w IV wieku, który zbiegł przed religijnymi prześladowaniami w czasach cesarza Dioklecjana. Założył tu małą wspólnotę chrześcijańską. Właścicielka ziemi, pani Rimini zapisała ją w testamencie wspólnocie chrześcijańskiej. Świętemu Marinusowi towarzyszyłŚwięty Leon, założyciel pobliskiego San Leo. Wolna wspólnota chrześcijańska przetrwała do X w., następnie stała się lennem diuka Spoletta. Pierwotna struktura rządu San Marino złożona była z samorządowego zgromadzenia zwanegoArengo, które składało się z przedstawiciela każdej rodziny. W 1243 r. po raz pierwszy mianowano dwóch Kapitanów Regentów (Capitani Reggenti) sprawujących władzę. Do dzisiaj, co 6 miesięcy, zmieniają się osoby sprawujące regencję. Pierwsze prawo na kształt konstytucji republiki powstało w roku 1263. Stolica apostolska potwierdziła niezależność San Marino w 1291 r.

Obszar San Marino składał się do 1463 r. jedynie z Monte Titano, kiedy to republika przystąpiła do sojuszu przeciwko Sigismondo Pandolfo Malatesta, panu Rimini, którego później pokonano. W rezultacie tych wydarzeń papież Pius II nadał San Marino miasta: Fiorentini, Montegiardino i Serravalle. Trochę później miasto Faetano przyłączyło się do republiki z własnej woli. Od tego czasu obszar San Marino pozostał niezmieniony. Jeszcze w 1797 r. Napoleon chciał powiększyć obszar Republiki San Marino, ale mieszkańcy nie zgodzili się na powiększenie terytorium.

San Marino w swej historii było okupowane przez obce wojska trzy razy, przez krótkie okresy:

-         w 1503 r. Cesare Borgia, znany jako Valentino, okupuje republikę do swojej 

      śmierci, która następuje kilka miesięcy później;

-         w 1739 r. kardynał Alberoni użył wojska aby okupować kraj. Obywatele odmówili 

      płacenia podatków i potajemnie wysłali list do papieża Klemensa XII z prośbą o 

      pomoc. Odpowiedzią było uznanie przez papieża praw San Marino, które    

      przywróciło mu niepodległość;

-         ostatnia okupacja miała miejsce  w 1944 r. podczas II wojny światowej . San   Marino oficjalnie było neutralne, jednak siły niemieckie przeszły przez jego terytorium, a siły aliantów podążyły za nimi. Wojska alianckie okupowały San Marino tylko tak długo jak to było konieczne militarnie i trwało to tylko kilka tygodni.

Republika San Marino ma powierzchnię 61,6 km2 i 28,8 tyś mieszkańców. Utrzymuje stosunki dyplomatyczne i konsularne z wieloma państwami na całym świecie. Władzę ustawodawczą w kraju sprawuje Wielka Rada Generalna, złożona z 60 członków. Jej kadencja trwa 5 lat. Wielka Rada Generalna co 6 miesięcy mianuje pełniących rolę głowy państwa dwóch kapitanów regentów. Wybiera także Radę Dwunastu, która jest organem sprawiedliwości zarazem sądem III instancji. Władza wykonawcza jest w rękach Kongresu Stanu złożonego z 10 Sekretarzy (ministrów) i Rad Zamku zajmujących się poszczególnymi dziedzinami gospodarki.

Republika San Marino podzielona jest na dziewięć Zamków, na czele których stoją wybierani na okres dwóch lat: Kapitan Zamku i Rada Pomocnicza. Dziewięć Zamków obszarowo odpowiada dawniejszemu podziałowi na okręgi parafialne. Ze wszystkich pozostałych w Europie małych państewek, przetrwanie San Marino jest najbardziej zaskakujące. Oprócz Watykanu, jego historia miała całkiem inny przebieg, jest to jedyne państwo w Europie otoczone całkowicie przez jedno obce państwo. Różne pakty o przyjaźni były podpisywane z Włochami, ale San Marino dumnie zaznacza swą niezależność. Wstępując do Rady Europy, jako pełnoprawny członek w 1988 r., San Marino przewodniczyło organizacji w pierwszej połowie 1990 r. Jest także członkiem Organizacji Narodów Zjednoczonych od 1992 r. San Marino ma własną mennicę, znaczki pocztowe, drużynę piłki nożnej, a nawet 1000-osobową armię. W tym małym kraju, którego granice w najszerszym miejscu dzieli odległość 12 km, nie ma cła. Stolica San Marino jest przez większą część roku zatłoczona turystami. Garibaldi, który szukał tu schronienia po ucieczce z Wenecji w 1849 roku, został uczczony pomnikiem na Piazza Garibaldi.Borgomaggiore, największe miasto kraju, leży u stóp Monte Titano i połączone jest ze stolicą kolejką linową. Głównym źródłem dochodu San Marino jest turystyka. Rocznie kraj ten odwiedza ponad 3 miliony turystów. Pozostałe kluczowe gałęzie gospodarki to bankowość, przemysł odzieżowy, elektroniczny i ceramiczny. San Marino sprzedaje również kolekcjonerskie znaczki pocztowe i monety. Pierwsze pamiątkowe materiały filatelistyczne wydano w 1894 r. Aktualnie San Marino jest powszechnie znane z produkcji znaczków, a handel nimi stanowi istotne źródło przychodów budżetowych. W przeszłości tradycyjnymi zajęciami mieszkańców państwa były uprawa roli i hodowla owiec. Współcześnie rolnictwo skupia się na uprawie zboża, plantacjach winogron, sadownictwie, oraz hodowli bydła i trzody chlewnej. Na podstawie umów z Włochami San Marino posiadało prawo emitowania i wykorzystywania jednostki monetarnej tego kraju - lira. Po utworzeniu "strefy euro" Rada Unii Europejskiej zawarła podobną umowę w odniesieniu do nowej waluty. Dostępne w niewielkiej ilości monety euro z San Marino mają sporą wartość kolekcjonerską.

            W mieście San Marino zachowały się średniowieczne domy, place i fortyfikacje. Gród otaczały mury obronne z licznymi bramami i basztami. Powyżej grodu, na trzech wierzchołkach góry Titano zbudowano obronne zamki połączone murami. Największą z nich to twierdza La Rocca o Guaita. Została zbudowana już w XI wieku. Swój obecny kształt uzyskała po przebudowach w XV wieku. Nad twierdzą góruje wieża o przekroju wydłużonego pięcioboku, która została zbudowana bezpośrednio na skale (bez fundamentów). Oprócz zachowanej w dobrym stanie wieży i murów obronnych, tuż przy bramie wejściowej znajduje się niewielka kapliczka. Z wieży widoczne są pięcioboczne wieże dwóch pozostałych fortyfikacji, które zbudowano w XIII wieku: La Cesta o Fratta oraz Montale. W środkowej La Cesta o Frata mieści sięMuzeum Starej Broni.

            Katedra poświęcona pamięci św. Marino została zaprojektowana przez Antonio Serra, bolońskiego architekta w 1826 r. w miejscu jednego z pierwszych kościołów zbudowanych w okresie przedromańskim. Jest to trójnawowa bazylika w stylu klasycznym z fasadą ozdobioną kolumnami. We wnętrzu katedry, po lewej stronie, w niszy w pobliżu prezbiterium, stoi podwójny fotel kapitanów - regentów. Po prawej stronie w srebrnej urnie znajdują się prochy św. Marino. Stojąc na placu przed katedrą, w głębi po prawej stronie widać masywną sylwetkę romańskiej dzwonnicy pochodzącej z 600 r. Obok niej znajduje się niewielki, szesnastowieczny kościół pod wezwaniem św. Piotra, przebudowany ok. 1826 r. W absydzie kościoła znajdują się dwa wgłębienia. Zgodnie z tradycyjnym przekazem jest to miejsce, w którym sypiali św. Marino i św. Leo. Przy Piazza della Liberta mieści się ratusz Palazzo Pubblico, siedziba rządu republiki. Ratusz został zbudowany w stylu gotyckim pod koniec XIV w. w miejscu wcześniejszego Domus Comunis Magna (Wielki Dom Rajców). W latach późniejszych był wielokrotnie przebudowywany i remontowany. Pod koniec XIX wieku został odtworzony zgodnie ze swoim pierwotnym wyglądem. Wejście do budynku umieszczone jest w podcieniach zamkniętych trójprzęsłową arkadą. Wewnątrz znajduje się 60-cio osobowa Wielka Sala Rad, Sala Zgromadzeń i Sala Głosowań. Fasada ratusza ozdobiona jest herbami dziewięciu Zamków wchodzących w skład republiki. Nad środkowym łukiem arkady znajduje się kartusz z herbem republiki. Na wysokości półpiętra, w prawym narożniku budynku, umieszczona jest brązowa statuetka przedstawiająca Św. Marino. Nad ratuszem góruje wieża zegarowa, a nad tarczą zegarową umieszczona jest mozaika przedstawiająca postacie św. Marino, św. Leo i św. Agaty. Wieża i korpus ratusza zwieńczone są blankami. Pod powierzchnią placu znajduje się średniowieczny kompleks cystern gromadzących wodę deszczową dla potrzeb miasta. Pomnik na placu to Statua Wolności.

            San Marino zawsze było znane ze swoich kuszników. Co roku odbywa się w mieście festiwal Dni Średniowiecza "Medieval Days", podczas którego rozgrywany jest turniej kuszniczy. Obchodom towarzyszy wiele różnych imprez, m. in. festiwal muzyki średniowiecznej, liczne parady, w których uczestnicy przebrani w historyczne stroje niosą sztandary. Towarzyszą im pokazy akrobatów i kuglarzy.

 

San Marino stanowi enklawę na

   obszarze Włoch

  

Podział administracyjny San Marino


 

Widok na San Marino, jedno z najmniejszych państw Europy.

 

San Marino położone jest w górzystym terenie wchodzącym w skład pasma

Apeninów. Najwyższy szczyt Monte Titano ma wysokość 749 m n.p.m.

Widok z wieży zamku La Rocca na La Cesta o Frata

Ratusz w San Marino

Św. Agata, św. Marino i św. Leo na wieży ratusza

 w San Marino.

Uliczka w San Marino.

 

Katedra św. Marino zaprojektowana przez Antonio Serra, bolońskiego architekta.

Droga prowadząca do zamku La Rocca o Guaita.

Uliczka w pobliżu ratusza w San Marino.

Schody prowadzące do zamku La Rocca o Guaita.

 

Widok z wieży zamku La Rocca o Guata w kierunku ratusza.

Kapliczka na zamku La Rocca o Guata w San Marino.

Twierdza La Rocca o Guata została zbudowana w XI wieku.

 

Widok z tarasu obok Ratusza w San Marino.

Wielki dom Rajców w San Marino został przebudowany pod koniec XIX w.

Wewnątrz znajduje się 60-cio osobowa Wielka Sala Rad, Sala Zgromadzeń i Sala Głosowań.

            San Marino słynie też z wyścigów Formuły I.

            Na tarasie przy Piazza della Liberta.

Widok z tarasu przy Piazza della Liberta.

Fragment murów obronnych przy Piazza della Liberta.

 

Wejście do katedry poświęconej pamięci  św. Marino. 

Zbliża się rozpoczęcie uroczystej procesji

w dniu Bożego Ciała na placu przed katedrą.

Przed katedrą.

Plac przy katedrze w San Marino przed rozpoczęciem uroczystej procesji

w Boże Ciało .

Rusza procesja .

Uroczysta procesja idzie uliczkami San Marino.

            Uroczysta procesja idzie uliczkami San Marino.

W mieście San Marino zachowało się dużo średniowiecznych domów,

w których mieszczą się liczne sklepy z pamiątkami.

Statua Wolności w centrum San Marino.

Zwiedzanie centrum San Marino.

Przed wejściem do ratusza w San Marino.          

  

W San Marino znajduje się wiele zabytkowych domów, murów obronnych

z licznymi bramami.

Średniowieczne uliczki w San Marino.

Zwiedzanie San Marino.

 Zwiedzanie San Marino.

 

Plac przed ratuszem i Wielkim Domem Rajców w San Marino.

W sklepie z upominkami w San Marino.

                                                                   Przed Wielkim Domem Rajców w San Marino.

            San Marino jest czyste i zadbane.

                                                                 Rocznie kraj ten odwiedza ponad 3 mln. turystów

Degustacja win przed sklepem z napojami.

San Marino znane jest także ze swojej gościnności.

Jest tu raj dla turystów cały rok.