Tyberiada

Tyberiada leży na zachodnim wybrzeżu Jeziora Genezaret. Zbudował to miasto Herod Antypas w roku 20 n.e. i nazwał go na cześć Tyberiusza Cezara. Ponieważ została zbudowana na dawnym cmentarzysku oraz na wzór miast pogańskich, została ogłoszona przez Sanhedryn miastem ''nieczystym'', stąd też żaden Żyd nie mógł przebywać w Tyberiadzie, nawet przejściowo. Kiedy Herod przeniósł swą rezydencję do nowej Tyberiady, musiał się bardzo natrudzić, aby sprowadzić do niej mieszkańców. Józef Flawiusz tak to opisuje: ''Ludność składała się z różnych przybyszów, wśród których znaczną liczbę stanowili Galilejczycy oraz ludzie, których siłą ściągnięto z podległych Herodowi terenów i zmuszono do osiedlenia się, niektórzy z nich byli urzędnikami. Pozwolono także tu zamieszkać biedocie zebranej z różnych stron kraju. Około 32 roku Antypas rozszedł się z żoną, aby poślubić swoją szwagierkę, Herodiadę. Cały kraj był oburzony, a Jan Chrzciciel publicznie nie szczędził słów krytyki. Antypas polecił go uwięzić. Herodiada domagała się śmierci Jana, ale jej mąż nie odważył się wykonać tego wyroku na człowieku, którego sława rozeszła się po całym kraju i który stanowił niezaprzeczalny autorytet moralny. Jednak pewnego dnia Salome, córka Herodiady, tańcem przed władcą i jego dworem, tak zauroczyła Antypasa, że obiecał spełnić każde życzenie. Dziewczyna spytała matkę o radę, a Herodiada widząc okazję do zemsty poleciła córce, aby poprosiła Antypasao głowę Jana na srebrnym talerzu. Władca nie mógł już wycofać się z pochopnie danego przyrzeczenia i na rozkaz Heroda Jan Chrzciciel został ścięty. Król Nabatejczyków, Aretas, ojciec odrzuconej pierwszej żony Heroda, nie był skłonny pogodzić się z doznaną zniewagą i na czele swoich wojsk ruszył do Tyberiady. To, że Antypas nie został zgładzony przez swego byłego teścia, zawdzięczał tylko pomocy Rzymian. Parę lat potem Kaligula skazał krnąbrnego Heroda Antypasa wraz z żoną na wygnanie do Galii. Tyberiadę dostał jego szwagier Herod Agrypa I, a po nim syn jego Agrypa II.

W II w. przybył tu rabin Szymon Bar Yochi szukając ukojenia bólów reumatycznych w tamtejszych gorących źródłach. Kiedy kuracja rzeczywiście się udała, rabin ogłosił, że miasto jest już oczyszczone i że od tego momentu stoi otworem również dla ortodoksyjnych Żydów. Wkrótce potem do Tyberiady przeniósł Sanhedryn, wysoka rada żydowska, po czym utworzyła tu swoje podwoje szkoła Prawa. W tym czasie powstała Miszna, zbiór praw, a sto lat później Gemara, będąca jej komentarzem. Oba te zbiory utworzyły razem Talmud.

W IV wieku wzniesiono w Tyberiadzie pierwsze kościoły i stała się siedzibą biskupa. W 636 roku przybyli Arabowie i zajęli bez walki to duchowe i religijne centrum Judaizmu. W latach 749 i 1033 silne trzęsienia ziemi zniszczyły miasto prawie całkowicie, mimo to za każdym razem odbudowywano je z ruin. W czasie wypraw krzyżowych Tyberiada zmieniała wielokrotnie władców: Franków na Arabów i odwrotnie. W XVI w. osiedlili się tu Żydzi z Portugalii i Hiszpanii, a 200 lat później przybyła tu duża grupa imigrantów z Europy wschodniej. Ibrahim Pasza, wicekról Egiptu, upodobał sobie w XIX wieku tamtejsze gorące źródła i rozbudował Tyberiadę do rangi luksusowego uzdrowiska. Dzisiejsza Tyberiada liczy 40 tysięcy mieszkańców i nadal jest uzdrowiskiem i celem masowej turystyki. Wykopaliska pozwoliły odsłonić łaźnię bizantyjską, ulicę z kolumnadą oraz bazylikę rzymską. Badania w 1973 r. skupiły się na zachodniej bramie miejskiej oraz budynkach mieszkalnych w jej pobliżu. Bramy miejskiej strzegły dwie potężne wieże.