20 km na wschód od Nazaretu, pośrodku Równiny Południowogalilejskiej, wznosi się ku niebu góra Tabor. Ze swoimi 600 metrami wysokości góra Przemienienia Jezusa, jest najwyższym wzniesieniem w regionie. W czasach Starego Testamentu na górze Tabor i jej równinnej okolicy (Jezreel), miało miejsce ważne wydarzenie. Tu zebrali się Izraelici i za namową sędziego kobiety, Debory, oraz na skutek nakazu wodza wojskowego Baraka, wyzwolili się spod ucisku Kananejczyków. Była to jedna z pierwszych decydujących bitew w ramach procesu zajmowania ziemi przez Izraelczyków. Poprzedziło ją świetne przygotowanie, gdyż Żydzi zmusili nieprzyjaciela do wycofania się. Izraelczycy prowadzili walkę schodząc z góry i unieszkodliwiając Kananejczyków pod wodzą Sisery z jego 900 wozami bojowymi, gdyż nie były one w stanie walczyć pnąc się w górę. Żydzi następnie przeciągali wojnę aż do pory deszczowej, po czym stanęli do walki, kiedy wozy bojowe Kananejczyków utknęły w błocie podmokłego terenu. Wozy bojowe Sisery zostały zatemunieruchomione w mule, a jego wojownicy musieli uciekać na piechotę. Cała armia Sisery uległa wtedy zagładzie.

            Góra była zamieszkała już w II tysiącleciu p.n.e.. Ramzes II w XII w. p.n.e. podczas jednej ze swoich wypraw łupieżczych, zdobył tamtejsze osiedle. Podczas antyrządowego powstania - jak donosi Flawiusz - wzniesiono tu z jego rozkazu, jako dowódcy powstania na terenie Galilei, w 66 roku, w ciągu zaledwie 40 dni, potężne mury. Na nic to się nie zdało, gdyż z powodu braku wody, jej mieszkańcy musieli się poddać znienawidzonym okupantom, bez walki.

W okresie wypraw krzyżowych mnisi benedyktyńscy wznieśli na górze Tabor dobrze umocniony klasztor i mimo wielkich wysiłków nie udało się Saladynowi zdobyć tego opactwa.

Po klęsce koło Rogów Hittim, oznaczającej koniec ery krzyżowców, mnisi musieli również opuścić Tabor. Sułtan z Damaszku w parę lat później, polecił wznieść tu potężną twierdzę, ale góra dostała się znów w ręce chrześcijan, nie tyle za sprawą miecza, ile w wyniku układów pokojowych. Dopiero mamelucki sułtan Bajbars w 1263 roku, ze swoim wojskiem, zmienił płaskowyż na szczycie góry w jedną wielką kamienną pustynię. W XVII w. przybyli tu franciszkanie i wznieśli nowy klasztor.

Pełna serpentyn droga prowadzi w górę na leżący na wysokości ok. 600 m szczyt płaskowyżu. Na ogrodzony teren wchodzi się przez arabską warowną bramę z XIII wieku, zwaną ''Bramą Wiatrów''. Już w II tysiącleciu p.n.e. Kananejczycy zbudowali tu sanktuarium. Około 400 roku płaskowyż otoczono zewnętrznymi murami obronnymi. Krzyżowcy wznieśli na środku szczytu góry inne, wewnętrzne mury obronne, które objęły zamek i kościół. Dzisiaj można tu wszędzie zobaczyć pozostałości różnych wcześniejszych budowli. Greccy mnisi prawosławni wznieśli tu kościół Eliasza, który został poświęcony w 1911 roku. W latach 1921-1923 franciszkanie zbudowali tu Kościół Przemienienia (kościół Tabor). Znajduje się on na otoczonym murem dziedzińcu klasztornym z pięknym ogrodem i pozostałościami starszej budowli kościelne. W apsydzie umieszczono mozaikę ze sceną Przemienienia Chrystusa, Jezus wstąpił na górę Tabor razem z Piotrem, Jakubem i bratem tego ostatniego, Janem. Tam przemienił się, oblicze Jego jaśniało jak słońce, a ubranie stało się jak śnieg białe. Wtedy nagle pojawił się Mojżesz i Eliasz i zaczęli rozmawiać z Jezusem. Rozjarzona chmura rzuciła cień na nich i rozległ się głos Boga, że to Jego umiłowany Syn, którego muszą słuchać.

Widok na górę Tabor, gdzie Chrystus ukazał się w chwale, razem z Mojżeszem i Eliaszem.

 Szczyt Tabor, w formie płaskowyżu, jest długi ok. 1000 m i szeroki  400 m.

Kościół Przemienienia na górze Tabor.

Wnętrze kościoła Przemienienia

W apsydzie umieszczono mozaikę  ze sceną

Przemienienia Chrystusa.

Miejsce Przemienienia Chrystusa.

Fresk w kościele Przemienienia.

Klasztor Przemienienia na Górze Tabor