Muzeum Łodzi Wikingów (Vikingskipshuset) w Oslo

Muzeum Łodzi Wikingów zlokalizowane jest w dużej sali na planie krzyża, w której głównymi eksponatami są trzy łodzie wikingów z IX wieku. Wykopano je z kopców pogrzebowych w południowej Norwegii, gdzie dzięki gliniastemu podłożu zachowały się w doskonałym stanie. Do najciekawszych należy łódź z Oseberg,licząca 22 m długości. Do pływania nią była potrzebna 30-osobowa załoga. Łódź należała prawdopodobnie do żony wodza wikingów, pochowanej w 834 r. wraz z łodzią. W komorze grobowej odkryto wspaniały skarb, m. in. bogato rzeźbione sanie, mnóstwo precyzyjnie wykonanych ozdób oraz wiele rzeczy codziennego użytku, jak grzebienie, igły, misternie zdobione stroje oraz wyposażenie kuchni. Wikingowie wierzyli, że wraz ze śmiercią nie traci się pozycji społecznej i dlatego do grobu wkładali przedmioty, które mogły się przydać zmarłemu oraz wyznaczały status w zaświatach.

Nieco większa od łodzi z Oseberg jest inna, bogato rzeźbiona, pochodząca z Gokstad. Uważa się ją za najładniejszą z zachowanych łodzi wikingów. Powstała około 890 r. Zachowała się także w doskonałym stanie. Jest ozdobiona wspaniałymi płaskorzeźbami o wężowych i smoczych kształtach , ale komora grobowa została obrabowana. Nie wiadomo jakie skarby kryła i do kogo należała. Z trzeciego statku—"Tune"—pozostały jedynie fragmenty.

Wikingowie to skandynawscy wojownicy, którzy od VIII wieku podejmowali dalekie wyprawy o charakterze kupieckim, rabunkowym lub osadniczym. Organizowali wyprawy do krajów Europy Zachodniej, a także docierali do Bułgarii, Rusi Kijowskiej, Bizancjum i Kalifatu Bagdackiego. Około 800 r. po raz pierwszy wylądowali na Wyspach Owczych, które szybko zostały przez nich skolonizowane. W 874 r. dotarli do Islandii. Z biegiem lat bandy wikingów rozrosły się do pokaźnych flotylli i zwiększył się ich zasięg. Niektóre grupy, opływając Półwysep Iberyjski, dostawały się na Morze Śródziemne i grabiły wybrzeża południowej Galii i Italię.

W Anglii w IX w. zdołali opanować niemal 80% terytorium kraju, tworząc własne królestwo, którego królem był Kanut Wielki. W XI w. królestwo anglosaskie zostało podbite przez Normanów z Normandii, którzy również wywodzili się od wikingów. Królem Anglii został wiking z pochodzenia—Wilhelm Zdobywca—założyciel dynastii normańskiej, władającej Anglią przez ok. 300 lat.

Sukcesy odnosili dzięki dużej mobilności, jaką dawały im łodzie, oraz zwartej formacji zwanej murem tarcz. Posługiwali się jednoręcznymi mieczami, toporami, włóczniami i okrągłymi drewnianymi tarczami o obitych metalem bokach. Prawa dzielnicowe z końca ery wikingów nakazywały w Skandynawii każdemu wojownikowi pospolitego ruszenia być uzbrojonym w miecz, tarczę, hełm oraz włócznię. Trzeba było mieć także jedną kolczugę, łuk i dwa tuziny strzał. Zamiast miecza można było mieć topór, względnie kuszę. Główną siłą wikingów była piechota i rzadko stosowali konnicę. Podczas bitew morskich związywali burty statków i przystępowali do abordażu. Walczono aż załoga atakowanego statku zostanie całkowicie pokonana. Pochłaniało to znacznie więcej ofiar niż bitwy lądowe. Wikingowie byli wytrawnymi kupcami i podróżowali w celach handlowych daleko poza Skandynawię. Towarami, które mogli zaoferować mieszkańcom innych krajów były: drewno, wyroby z żelaza, skóry fok, futra zwierząt, kły i kości morsów. Swoje towary wikingowie przewozili na znaczne odległości za pomocą statków handlowych. Własne dobra wikingowie wymieniali na miejscowe towary. Z Wysp Brytyjskich przywozili srebro, pszenicę i odzież, a z krajów śródziemnomorskich—wino, ceramikę, złoto i sól. Wikingowie handlowali też niewolnikami—najczęściej byli to chrześcijańscy jeńcy sprzedawani za srebro do krajów arabskich Niektórzy niewolnicy zabierani byli do Skandynawii, do ciężkich robót budowlanych i pracy na roli.