Muzeum Kon-Tiki w Oslo (Kon-Tiki Museet)

Muzeum Kon-Tiki jest poświęcone słynnemu norweskiemu podróżnikowi Thorowi Heyerdahlowii jego ekspedycjom. Prezentowana w muzeum słynna tratwa "Kon-Tiki" została zbudowana z lekkiego drewna balsa i powiązana linami, bez użycia gwoździ. Heyerdahl przepłynął na tratwie w 1947 r. ponad 8 tyś. kilometrów z Peru do Polinezji, aby udowodnić, że zasiedlenie wysp Pacyfiku przez pierwotnych mieszkańców Ameryki Południowej było możliwe.

Heyerdahl urodził się w 1914 r. w niewielkim miasteczku Larvik, na południowym wybrzeżu Norwegii. W rezultacie szczegółowych studiów nad materiałem etnograficznym i archeologicznym z Polinezji, kontynentu amerykańskiego i południowo — wschodniej Azji, Heyerdahl wysunął teorię, że Polinezja została zaludniona nie przez emigrantów napływających z Azji Południowo—Wschodniej, jak wcześniej sądzono, ale z Ameryki. Hipotezę Heyerdahla przyjęto sceptycznie, dlatego też postanowił osobiście udowodnić swoją teorię. Na potrzeby swojej ekspedycji zbudował łódź w formie tratwy z drzewa balsy—będącą dokładną kopią indiańskich tratw budowanych w Ameryce Południowej od czasów prehistorycznych. W 1947 r. Heyerdahl wraz z sześcioosobową załogą wypłynął z Callao w Peru, żeglując w kierunku polinezyjskich wysp Tuamotu. Była to bardzo znana wyprawa Kon-Tiki. Niebezpieczna trzymiesięczna podróż morska była nie tylko odważnym przedsięwzięciem, ale jednocześnie osiągnięciem naukowym. Po powrocie z ekspedycji Heyerdahl napisał książkę, w której na poparcie swoich teorii zamieścił obszerny materiał, który potwierdzał jego teorię. W książce tej Heyerdahl utrzymywał, że pierwsi osadnicy w Polinezji przybyli z Peru około 500 r. naszej ery, a pomiędzy rokiem 1000 a 1300 ogarnęła ją nowa fala osadnictwa, pochodząca z północno- - zachodniego wybrzeża Ameryki Północnej. Celem znalezienia dalszych dowodów dla swoich teorii Heyerdahl pokierował w 1953 r. norweską ekspedycją archeologiczną na wyspy Galapagos. Ekspedycja odkryła dowody potwierdzające prawdziwość teorii Heyerdahla. Dowodami były formy zabytkowych obiektów pochodzenia indiańskiego, które datowały się z okresu inkaskiego. Były to pierwsze tego rodzaju odkrycia. Trzy lata później, w latach 1955—56, Heyerdahl poprowadził silną ekspedycję, złożoną z 25 uczestników na Wyspę Wielkanocną, aby tam przeprowadzić szeroko zakrojone wykopaliska. Znaleziska na Wyspie Wielkanocnej dowiodły prawdziwość teorii na temat historii osadnictwa w Polinezji oraz pradawnej wymiany i migracji kulturowych w tym regionie.

Nakręcony podczas wyprawy film zdobył w 1951 r. jedynego do tej pory Oskara dla Norwegii, a książka opisująca historię ekspedycji została przetłumaczona na 67 języków, w tym na język polski. W kolejnej części muzeum można zapoznać się z historią drugiej słynnej wyprawy norweskiego podróżnika—ekspedycją "Ra". Heyerdahl zamierzał dowieść, że starożytni mieszkańcy północnej Afryki mogli dopłynąć do Ameryki wcześniej niż Europejczycy. Wzorując się na starożytnych malowidłach, wykonano dokumentację papirusowej łodzi "Ra", a jej wykonanie powierzono budowniczym z Czadu. Rozpoczęty w 1969 r. rejs zakończył się niepowodzeniem, bo okazało się, że łódź została źle skonstruowana i traciła stabilność. Po 5 tysiącach kilometrów żeglugi po Atlantyku Heyerdahl był zmuszony zrezygnować, ale się nie poddał. Powstała druga łódź—"Ra II". Tym razem jej budowę powierzono plemieniu Indian Aymara z Boliwii. W 1970 r., po 57 dniach i przebyciu 6100 km, ekspedycja dotarła szczęśliwie do Barbadosu. Osiągnęła ona swój cel. Słynny podróżnik odbywał jeszcze wiele wypraw. O nich wszystkich oraz o jego życiu opowiadają liczne zdjęcia, eksponaty i filmy prezentowane w muzeum.