W 529 r. Benedykt z Nursji założył na wzgórzu opactwo - siedzibę zakonu benedyktynów. Miejsce klasztoru znajdowało się na dawnej siedzibie świątyni Apollina. Benedykt zniszczył starą budowlę i poświęcił miejsce Janowi Chrzcicielowi. Napisał swą słynną "Regułę zakonu", która określa trzy podstawowe obowiązki mnicha: modlitwę, czytanie i pracę fizyczną. Reguła ta stała się zbiorem zasad życia zakonnego i obowiązuje w całej zachodniej Europie.

            Strategiczne położenie klasztoru na Monte Cassino, niedaleko ważnej drogi łączącej Rzym z Neapolem, sprawiło, że wielokrotnie stawał się on celem ataków. W 584 r. Lombardowie zdobyli wzgórze i wygnali mnichów do Rzymu. Mnisi powrócili do swojej siedziby w 718 r., ale już w 883 r. wzgórze zdobyli Saraceni, niszcząc doszczętnie klasztor. Klasztor odbudowano dopiero w XI w. pod przewodnictwem opata Dezyderego (przyszłego papieża Wiktora III). W okresie średniowiecza opactwo stało się swoistym centrum kultury : założono bibliotekę, a mnisi stali się znani ze swoich manuskryptów. Kościół na Monte Cassino został konsekrowany przez papieża Aleksandra II w 1071 r., a w 1321 r. papież Jan XXII podniósł ten kościół do rangi katedry i zakończył niezależność zakonu od władzy papieża. W 1349 r. opactwo nawiedziło trzęsienie ziemi, niszcząc część zabudowań, a w 1799r. wzgórze zdobyły wojska Napoleona. Od 1866 r. klasztor jest pomnikiem narodowym. Podczas II wojny światowej klasztor został doszczętnie zniszczony podczas bitwy pod Monte Cassino. Sporo archiwalnych dokumentów zdołano uratować, wywożąc je do Watykanu. Po wojnie rząd włoski odbudował klasztor, a papież Paweł VI konsekrował bazylikę  w 1964 r.

Najstarsze benedyktyńskie opactwo stoi na wzgórzu Monte Cassino we włoskich Apeninach.

Widok na klasztor benedyktyński i Polski Cmentarz Wojenny pod Monte Cassino.

Droga do Klasztoru na Monte Cassino.

Dziedziniec Dobroczyńców przed bazyliką w klasztorze na Monte Cassino.

Przed renesansowym Krużgankiem Dobroczyńców w klasztorze na Monte Cassino.

                                                                Wejście do bazyliki w opactwie na Monte Cassino.

Podczas powojennej odbudowy bazylikę przywrócono do stanu z przełomu XVII i VIII w.

                                                                                    Kaplica Świętej Rodziny.

                                                                             Kaplica Matki Boskiej Cierpiącej.

   Fresk w krużganku opactwa benedyktynów.

Skwer obok dziedzińca na terenie klasztoru na Monte Cassino.

Umierający św. Benedykt podtrzymywany przez mnichów.

(Pomnik na skwerku w klasztorze na Monte Cassino).

Św. Benedykt z Nursji - założyciel

opactwa na Monte Cassino.

Benedykt pochodził z możnego rodu Anicjuszów. Urodził się w 480 r. w Nursji. Rozpoczął studia w Rzymie, które jednak przerwał, by podjąć życie pustelnicze. Początkowo mieszkał w grocie, w okolicach Subiaco, 72 km na wschód od Rzymu (Monte Albano). Świętość życia Benedykta skłoniła mnichów z pobliskiego klasztoru do poproszenia go, by został ich opatem. Historia ta ma niezwykłe zakończenie - zakonnicy zniechęceni jego wymaganiami próbowali go otruć. Zaskoczony postępowaniem współbraci Benedykt powrócił do Subiaco. Jednak wkrótce potem zaczęli gromadzić się wokół niego uczniowie i Benedykt zdecydował się na organizowanie nowych klasztorów. Sam Benedykt przeniósł się na wzgórze Monte Cassino, gdzie w pogańskiej jeszcze okolicy założył klasztor. Tam też ostatecznie zredagował tekst swojej "Reguły". Benedykt jest czczony jako patron dobrej śmierci. Sam Święty przyjął w dniu śmierci komunię i umarł w 543 r. na stojąco w kaplicy klasztornej, śpiewając psalm podtrzymywany przez braci. Klasztor na Monte Cassino, wielokrotnie niszczony w ciągu dziejów, do dziś pozostaje miejscem szczególnego kultu świętego Patriarchy.

            W 1964 r., w czasie trwania Drugiego Soboru Watykańskiego, papież Paweł VI zdecydował się na ogłoszenie św. Benedykta patronem Europy. Sam moment proklamacji został połączony z uroczystą konsekracją przez samego papieża odbudowanego kościoła  na Monte Cassino.

Św. Benedykt i św. Scholastyka w bazylice na Monte Cassino.

            Scholastyka pochodziła z Nursji i była bliźniaczką św. Benedykta. Na miejscu ich urodzenia stoi skromny kościół pod wezwaniem św. Benedykta. W podziemiach kościoła znajduje się część muru z domu rodzinnego św. Scholastyki i św. Benedykta. Scholastyka była niewątpliwie od dziecka pod urokiem św. Benedykta. Towarzyszyła też mu w jego podróżach i naśladowała jego tryb życia, poświęcony Panu Bogu. Kiedy św. Benedykt założył pierwszy klasztor w Subiaco, ona poniżej założyła podobny klasztor dla kobiet. Do dnia dzisiejszego istnieją tam dwa klasztory na wzgórzach w pobliżu Subiaco: wPlombariola - żeński klasztor św. Scholastyki i męski klasztor św. Benedykta. Można także oglądać grotę, gdzie się spotykali na świętych rozmowach. Scholastyka umarła 10 lutego 542 r. i jej zwłoki złożone zostały w krypcie kościelnej przy klasztorze na Monte Cassino. Po najeździe Longobardów na klasztor na Monte Cassino w 587 r., relikwie św. Scholastyki przeniesiono do Flery. Obecnie są w Le Mans. Część ich otrzymało opactwo Monte Cassino. Scholastyka uważana jest za matkę duchową rodzin wszystkich benedyktynek.

Pomnik św. Scholastyki na dziedzińcu Bramantego w opactwie na Monte Cassino.

Pomnik św. Benedykta na dziedzińcu Bramantego w opactwie na Monte Cassino

            W czasie II wojny światowej Monte Cassino zyskało niezwykłe znaczenie, stając się główną linią obrony wojsk niemieckich (Linia Gustawa). Ufortyfikowane opactwo od stycznia 1944 r. opierało się atakom sił alianckich i zostało zdobyte dopiero po drugim szturmie II korpusu Polskiego gen. Andersa 18 maja 1944 r. Przez cały okres walk, od 24 kwietnia do 31 maja 1944 r., II korpus stracił: 924 zabitych, 2930 rannych i zaginionych, jednak poświęcenie i odwaga z jaką Polacy szturmowali "twierdzę nie do zdobycia" zostały docenione. Zdobycie Monte Cassino - najważniejszego elementu linii Gustawa było bezsprzecznie wielkim osiągnięciem lecz niestety większość polskich żołnierzy nigdy nie powróciła do kraju, resztę życia spędzając na obczyźnie.