Katedra wzniesiona została w XIII wieku w samym centrum Wiednia i nazwana na cześć św. Szczepana, pierwszego męczennika chrześcijaństwa. Ulegała ona licznym przebudowom i dominuje w niej styl późnogotycki. Najstarsze fragmenty świątyni to ''Brama Olbrzymów'' i ''Wieże Pogańskie'', pozostałe po romańskim kościele z XIII wieku. Gotycka nawa, prezbiterium i kaplice boczne powstały w wyniku przebudowy w XV i XVI wieku.

 Katedra, zniszczona w czasie II wojny światowej, została odbudowana w dawnym kształcie wysiłkiem całego narodu. W podziemnej krypcie, pod głównym ołtarzem , znajdują się urny z prochami wielu Habsburgów.

Katedra św. Szczepana Najstarsze fragmenty świątyni to ''Brama Olbrzymów''

i ''Wieże Pogańskie'',

Katedra św. Szczepana jest duszą i sercem Wiednia.

Św. Szczepan

Brama Olbrzymów z XIII wieku - wejście główne do katedry

''Wieże Pogańskie'' z XIII wieku nad wejściem głównym do katedry

Katedra św. Szczepana od strony ''Bramy Śpiewaków'' i Dolnej zakrystii.

Katedra św. Szczepana - widok na wieżę północną, wieżę południową i mozaiki dachowe.

Nawa główna z ołtarzem wykonanym przez Tobiasa Pocka

Organy w nawie głównej

Święty Szczepan jest znany z kart Pisma Świętego - nie wiemy, skąd pochodził, ani kiedy się urodził. Jedynie jego imię, pochodzenia greckiego wskazuje, że mógł być Grekiem, który nawrócił się na chrześcijaństwo. Święty Łukasz w ''Dziejach Apostolskich'' podaje, że był jednym z siedmiu diakonów młodego Kościoła, wybranym do sprawowania opieki nad wdowami i ubogimi. Szczepan jednak nie ograniczył się do tej posługi, lecz także gorliwie głosił Słowo Boże. Kiedy naraził się starszyźnie żydowskiej gorliwością głoszenia Ewangelii, czynieniem cudów, ci podburzyli lud i oskarżyli go w Sanhedrynie o bluźnierstwo, obrazę świątyni i łamanie Prawa. Starszyzna żydowska doprowadziła do ukamienowania go.  Święty Szczepan został pierwszym męczennikiem chrześcijańskim. W trakcie rozprawy przed Sanhedrynem, kiedy Szczepan wygłaszał płomienne przemówienie obronne, a jednocześnie oskarżycielskie pod adresem Żydów, ci, którzy zasiadali w Sanhedrynie zobaczyli, że jego twarz podobna jest do oblicza anioła. Pod koniec przemowy Szymon oświadczył, że widzi niebo otwarte i Syna Człowieczego stojącego po prawicy Boga. Po rozprawie rozwścieczony tłum wywlókł Szczepana za miasto i tam go ukamienował. Dziać się to miało kilka kroków od Bramy Damasceńskiej w Jerozolimie. Kult świętego męczennika rozwinął się natychmiast i w 415 r. biskup Jerozolimy - Jan, wystawił murowaną bazylikę nad grobem św. Szczepana, a drugą w miejscu jego ukamienowania. Szczątki św. Szczepana w 560 r. przywieziono do Rzymu i umieszczone zostały w Bazylice św. Wawrzyńca za Murami. Legenda mówi, że kiedy składano relikwie św. Szczepana obok św. Wawrzyńca, ten przesunął się nieco w bok, robiąc mu miejsce. W ikonografii św. Szczepan przedstawiany jest najczęściej w scenie kamienowani. Pojawia się także jako młody diakon, a jego atrybutami są: gałąź palmowa, księga Ewangelii i kamienie.

Męczeństwo św. Szczepana wg Annibalego Carracciego z 1603 r.

Męczeństwo św. Szczepana wg Pietro da Cortona z ok. 1660 r.