Na południe od Asuanu, na wysokości I Katarakty, stoją dwie wielkie tamy. Starsza z nich , Tama Asuańska, została zbudowana w latach 1898 - 1902 przez inżynierów angielskich. Dwukilometrową granitową przegrodę dwukrotnie powiększono i mierzy dziś 51 m wysokości, 35 m szerokości u podstawy i 12 m szerokości na koronie. Jej 180 śluz zamykano, gdy tylko przyszła fala powodziowa, by muł niesiony przez wezbrane wody nie zablokował tamy. Mimo to zapasy wody w zbiorniku pozwoliły zwiększyć areał ziemi uprawnej w dolinie Nilu o 16%. Równocześnie jednak duża część cennej wody spływała do morza bezużytecznie. Tamę podwyższono w 1912 roku, a później jeszcze raz w 1933 roku. Jednak ta tama nie mogła zapewnić dostatecznej kontroli nad wielką rzeką.
Przyrost ludności sprawił, że konieczne było zwiększenie zasobów żywności. Korzystając z radzieckich kredytów i pomocy radzieckich inżynierów zbudowano nową tamę Sadd al-ali zlokalizowaną 8 km dalej na południe. Przy realizacji tego gigantycznego projektu przez 11 lat (1960-1971) pracowało 33 000 Egipcjan i 1900 Rosjan.
Odporna na wstrząsy tektoniczne tama tworzy łuk wysokości 111 m. Ma 3,6 km długości, 980 m szerokości u podstawy i 40 m szerokości na koronie. U podstawy tama ma 945m grubości. Przegradza koryto Nilu, które w tym miejscu ma szerokość 520 m. Koryto, którym płynie woda ma 1,6 km długości i biegnie przez potężną siłownię, gdzie znajduje się 12 turbin o mocy 175 MW. Porusza je woda przepływająca w tym miejscu sześcioma kanałami. Zbiornik gromadzący wody Nilu przez cały rok ma 500 km długości, 200 km szerokości i sięga daleko w głąb terytorium Sudanu. Gdyby poziom wody osiągnął dopuszczalne maksimum, to jest 182 m ponad poziom morza ( 14 m poniżej korony zbiornika), pojemność sztucznego jeziora wyniosłaby wówczas 164 miliardy metrów sześciennych. Na cześć prezydenta Egiptu zbiornik wodny nazwano Jeziorem Nasera. Przy wejściu na koronę Wielkiej Tamy ustawiono pomnik przyjaźni radziecko - egipskiej w formie stylizowanego, betonowego kwiatu lotosu. Na środku tamy wybudowano łuk triumfalny, obok którego umieszczono tablice informacyjną z wykresami prezentującymi różne przekroje i detale tej gigantycznej konstrukcji.
Woda z Jeziora Nasera służy do nawadniania pól w porze suchej. Dzięki temu możliwe są wyższe zbiory i wyżywienie większej liczby ludności. Przepływająca woda napędza turbiny, które wytwarzają ponad połowę energii elektrycznej, jaka w ogóle powstaje w Egipcie.
Rzadko wspomina się o tragicznym losie Nubijczyków. 100 000 ludzi straciło dach nad głową gdy w 1965 roku rozpoczęto wypełnianie zbiornika wodą, która powoli przykryła ich chaty i pola. Tama w Asuanie utrudnia przepływ żyznego mułu, więc rolnicy muszą stosować nawozy sztuczne. Od czasu wybudowania tamy na Nilu rozmnożyły się ślimaki, których pasożyty roznoszą dokuczliwe choroby. Podniesienie się poziomu wód gruntowych spowodowało zasolenie i tym samym wyjałowienie gruntu.
Zdjęcie z samolotu Tamy Asuańskiej i Jeziora Nasera.
Makieta tamy w Asuanie.
Przekrój tamy w Asuanie. Woda napływa z lewej strony i kierowana przez podziemny
Kanał, napędza generator za pośrednictwem turbiny.
Makieta pokazuje widok z góry na tamę, przez którą prowadzi czteropasmowa szosa.
Zaprojektowali ją Niemcy, a pomocy przy budowie udzielili Rosjanie.
Widok na tamę w Asuanie.
Widok na najbliższe otoczenie tamy na Nilu od strony południowej
Widok z tamy na Nil.
Tama ma 111 m wysokości i 40 m grubości na szczycie.
Przez tamę prowadzi czteropasmowa szosa