Półwysep Synaj

Półwysep Synaj (ok. 60 000 km²) jest jednym z najsłynniejszych obszarów pustynnych na świecie i jednym z najbardziej fascynujących regionów geograficznych. Granicząca z Morzem Śródziemnym równina, zbudowana ze skał wapiennych i piaskowca, w miarę posuwania się na południe stopniowo się wznosi, przekształcając w wysoki płaskowyżBadiyat at-Tih (Pustynię Błędną). Płaskowyż kończy się nagle od strony południowej imponującymi wapiennymi urwiskami. Tu zaczyna się górzysty obszar południowego Synaju, z dziwacznymi, spękanymi tworami z granitu, gnejsu i skał magmowych, różnego kształtu i barwy. Często poznaczone są czarnymi żyłami zastygłych strumieni lawy. Od najdawniejszych czasów przez północny Synaj, stanowiący pomost między Azją i Afryką, biegł ważny szlak handlowy. Południe półwyspu słynęło ze swych skarbów i złóż minerałów. Eksploatowane przez starożytnych Egipcjan kopalnie turkusów i pokłady rud miedzi dawno się wyczerpały. Dziś równie wielkie znaczenie mają pola naftowe Abu Rudais.

Synaj stał się sławny dzięki starotestamentowej Księdze Wyjścia opisującej uwolnienie Izraelitów z Egiptu. Punktem kulminacyjnym historii opowiadającej o wieloletniej tułaczce po półwyspie Synaj jest ogłoszenie przez Mojżesza Dziesięciu Przykazań, które otrzymał od Boga na Górze Synaj. Miejsce, gdzie to nastąpiło, tradycja identyfikuje z Górą Mojżesza(arab. Gebel Musa) wysokości 2285 m. n.p.m. U jej stóp wznosi się klasztor św. Katarzyny. Jeszcze dziś po Synaju wędrują koczownicy. Jednak w ostatnich dziesięcioleciach ok. 70 000 Beduinów (na ogólną liczbę 180 000 mieszkańców półwyspu) już się tu osiedliło. Właściwa polityka władz, zachęcająca do zmiany trybu życia, większe szanse zarobku w kopalniach lub usługach turystycznych, to główne czynniki sprawiające, że Beduini zamienili swoje czarne namioty na betonowe lub blaszane domy. Zachowali jednak dawne obyczaje, przyzwyczajenia i struktury plemienne. Jak dawniej, najwyższym autorytetem plemienia jest szejk. Wspomagany przez sędziego , kadiego (arab. kadi) i radę starszych, rozsądza wszelkie spory zgodnie z prawem zwyczajowym. Prawo to powstało, by ułatwić zmagania z pustynią, a gościnność jest jednym z najświętszych jego nakazów. Szosa Suez - Teba stanowi granicę oddzielającą prowincję północnego Synaju, ze stolicą w El-Arisz, od prowincji południowego Synaju, ze stolicą w At-Tur. Białe, dziewicze plaże i palmy El-Arisz są największą atrakcją tej części półwyspu. Dzięki nim stolica prowincji przekształciła się w ostatnich latach w kąpielisko chętnie odwiedzane przez turystów.

Droga z Suezu do Taby biegnie przez wnętrze półwyspu i oferuje zapierające dech w piersiach widoki. Na odcinku 180 km, w pasie wybrzeża nad zatoką, znajdują się cztery ośrodki turystyczne: Taba, Nuwaiba, Dahab i Szarm asz-Szeich. Można tu znaleźć piękne zatoczki nadające się znakomicie do kąpieli, wspaniałe miejsca do nurkowania, doskonałe hotele i szkoły dla płetwonurków. We wszystkich tych ośrodkach biura turystyczne organizują wycieczki do ważniejszych miejsc na wybrzeżu i w głębi półwyspu: od kilkudniowej wyprawy w góry na wielbłądach, kolacji na pustyni pod gwiazdami, wyprawy łodzią o przeszklonym dnie po wycieczkę do jednej z odległych zatok.

Pustynia na półwyspie Synaj ( temp. ok. 50^oC)

Góra Synaj (Góra Mojżesza 2285 m n.p.m.)

Fragment Zatoki Akaba w okolicach kurortu Dahab

Widok na ośrodek turystyczny Dahab nad zatoką Akaba

Ośrodek turystyczny w Szarm asz-Szeich na półwyspie Synaj.

Droga do Coloured Canyon

Taba

Wioska w okolicach ośrodka turystycznego Taba nad zatoką Akaba

Gdzieś na pustyni
Gdzieś na pustyni Synaj

Ośrodek turystyczny w miejscowości Taba nad zatoką Akaba.

Piękna zabudowa w miejscowości Taba nad zatoką Akaba.

Widok na Synaj z Zatoki Akaba w pobliżu ośrodka turystycznego Dahab.

Widok na ośrodki turystyczne Dahab z Zatoki Akaba .

Ośrodki turystyczne w Szarm El-Szejch. Dla amatorów do nurkowania to jeden z najlepszych

terenów na świecie. Przybywają tu turyści z całego świata.

Szarm El-Szejch to biblijna ''Ofira'', skąd król Salomon sprowadzał złoto na swój tron.

3.15.1. Klasztor św. Katarzyny na Synaju

Klasztor św. Katarzyny - jest najstarszym na świecie czynnym nieprzerwanie klasztorem chrześcijańskim. Ok. 330 r. n.e. z inicjatywy matki cesarza Konstantyna w miejscu Krzewu Gorejącego powstała niewielka kaplica. Następnie w 530 r. n.e. cesarz Justynian doprowadził do powstania bazyliki, która jest obecnie kościołem Przemienienia Pańskiego. W X w.wzniesiono obok kościoła meczet i mury obronne. Do dziś dwie wieże - chrześcijańska i muzułmańska sąsiadują ze sobą. Pod władzą muzułmańską klasztor nigdy nie został zamknięty.

Swoje imię klasztor zawdzięcza legendzie o męczennicy z Aleksandrii św. Katarzynie, zamordowanej w 395 r. Była ona nie tylko osobą bardzo zamożną, ale także wykształconą i o jej rękę daremnie ubiegali się najznakomitsi obywatele miasta. Złożyła ona jako chrześcijanka ślub dozgonnej czystości. Był to okres rządów cesarza Dioklecjana, za którego panowania okrutnie prześladowano chrześcijan. Szczególną nienawiścią do chrześcijan wyróżniał się Maksymilian- władca wschodniej części imperium rzymskiego. Przybył on osobiście do Aleksandrii by dopilnować ukarania tamtejszych chrześcijan, zgodnie z zaleceniami cesarza Dioklecjana. Uwięziono także Katarzynę, poddano okrutnym torturom w celu zmuszenia do wyrzeczenia się wiary chrześcijańskiej. Smagano ją żyłami wołowymi, morzono ją głodem i łamano jej kości. Jej ciało było jedną wielką raną. Wiary chrześcijańskiej się nie wyrzekła i dlatego ścięto jej głowę mieczem. Jej ciało odnaleziono na sąsiadującej z górą Synaj, Górze Św. Katarzyny. Na terenie klasztoru znajduje się biblioteka z bogatym zbiorem rękopisów. Tutaj właśnie uczony niemiecki Tischendorf odnalazł w 1844 r. najstarszy rękopis Pisma Świętego w języku greckim.