W grudniu 1969 roku, prezydent Francji Georges Pompidou ogłosił międzynarodowy konkurs na projekt nowej biblioteki publicznej i muzeum sztuki. Placem budowy miał być ogołocony obszar Beaubourg, na którym rozciągał się wielki parking. Wybrano projekt autorstwa mało znanego zespołu dwóch architektów : Włocha Renzo Piano i Brytyjczyka Richarda Rogersa.
Otwarcie Beaubourga nastąpiło w 1977 roku i zapoczątkowało znaczącą ewolucję w społecznym
i kulturalnym życiu Paryża. A to dlatego, że Centrum Sztuki Współczesnej im. Georgesa Pompidou - jak oficjalnie je nazwano po śmierci prezydenta w 1974 roku - nie jest po prostu gmachem mieszczącym kolekcję sztuki współczesnej i bibliotekę, lecz w obrębie jednej konstrukcji uwzględnia liczne aspekty nowoczesnej kultury, w tym architektury, wzornictwo przemysłowe i współczesną muzykę.
Konstrukcja obiektu jest niepowtarzalna. Fasada zachodnia - zupełnie pozbawiona kolumn i wnętrze wymagało przeniesienia na zewnątrz całej konstrukcji i traktów komunikacyjnych. Każdy najdrobniejszy przedmiot został wybrany, zaprojektowany i wyprodukowany za niemałe pieniądze. Odwiedzany codziennie przez 25 tysięcy osób, Beaubourg sam w sobie stał się celem artystycznych pielgrzymek. Podczas gdy jedni zachwycają się tym, co kryje w swoim wnętrzu, inni podziwiają sam budynek.
Obiekt ma następujące wymiary: 60 x 166,4 m, wysokość 42 m,
całkowitą powierzchnię : 135 000 m2 .
Centrum Pompidou - fasada zachodnia
Centrum Sztuki Współczesnej im. Georgesa Pompidou
Dzielnica Les Halles
Dzielnica Les Halles