Ogólne informacje o Szkocji
Szkocja informacje ogólne
Szkocja jest częścią składową Zjednoczonego Królestwa Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej. Obejmuje północną część wyspy oraz położone na zachód od niej Hebrydy, a na północ Orkady i Szetlandy. Szkocja zajmuje powierzchnię 78,8 tyś. km2 i posiada ok. 6 mln mieszkańców. Stolicą Szkocji jest Edynburg. Szkoci są bardzo dumni ze swej odrębności, z własnego systemu prawnego. Od roku 1999 Szkoci posiadają odrębny parlament, choć w 1707 roku oficjalnie zaakceptowali unię z Anglią pod wspólnym berłem królowej Anny, monarchini ze szkockiego rodu Stuartów. Pomimo jednoczącej ich narodowej dumy, Szkoci nie są ludem jednolitym. Główna linia podziału przebiega między mówiącymi po gaelicku góralami z Highland, a mieszkańcami Lowlans, używającymi języka szkockiego, odmiany środkowoangielskiej. Obecnie większość mieszkańców Szkocji mówi po angielsku zabarwiając go gwarami regionalnymi, lub lokalnym akcentem. Ślady dziedzictwa ludów nordyckich można zobaczyć na dalekiej północy, gdzie mieszkańcy Szetlandów co roku witają powrót słońca festiwalem ognia Up Helly Aa, nawiązującym do tradycji wikingów.
Poczynając od najazdu Rzymian na Brytanię, dzieje Szkocji znaczone są walkami przeciw obcej dominacji. Rzymianie nigdy nie podbili tych obszarów, a kiedy Szkoci w 1018 r. rozszerzyli swe królestwo do obecnych granic, rozpoczęła się era konfliktów z Anglią. Po latach krwawych wojen Szkoci przyjęli dwie unie ze starym wrogiem : najpierw personalną unię koron, a w 1707 r. realną - unię parlamentarną. Jest wiele dowodów na to, że w Szkocji , zwłaszcza na Hebrydach, w czasach prehistorycznych istniały ośrodki osadnictwa, głównie Piktów. Lud Piktów przywędrował tu z kontynentu. Do 81 roku, gdy rzymski namiestnik Juliusz Agrykola ruszył na podbój ziem północnych, mieszkało na terenie Szkocji 17 niezależnych plemion, w tym na południowym zachodzie Brytowie. Rzymianie doszli do dolin Forth i Clyde, gdzie zatrzymały ich plemiona z Highland. Przed 120 rokiem Rzymianie zostali wyparci z terenów Szkocji aż do linii, na której cesarz Hadrian wzniósł wał, by powstrzymać plemiona Piktów. Przed 163 rokiem Rzymianie odepchnięci zostali dalej na południe. W VI wieku na tereny zajęte przez plemiona Piktów zaczęły napływać plemiona Szkockie z Irlandii, które posługiwały się językiem gaelickim. W 843 r. Piktowie i Szkoci zjednoczyli się pod wodzą Kennetha McAlpina, a w roku 1018 Brytowie zostali wcieleni do królestwa Szkotów. Normandzcy królowie uważali Szkocję za część swojego terytorium, ale rzadko próbowali egzekwować swoje racje. Wilhelm Lew, król Szkocji, w traktacie z Falaise (1174 r.) uznał zwierzchnictwo Anglii, choć ich władza nie sięgała północno zachodnich terenów. W 1296 r. król Szkocji William Wallace sprzymierzył się z Francją i rozpoczął wojnę z Anglią o niepodległość. W trakcie konfliktu, który trwał ponad 100 lat, Edward I król Anglii zdobył tron Szkocji ze świętym Kamieniem Przeznaczenia ze Scone i przeniósł go do Opactwa Westminsterskiego. Podwaliny pod unię między królestwami położono w 1503 roku, kiedy Jakub IV Szkocki wziął za żonę Małgorzatę Tudor, córkę Henryka VII. Gdy jej brat Henryk VIII wstąpił na tron, Jakub IV Szkocki próbował wywalczyć niepodległość, ale został pokonany i zabity na polach pod Flodden w 1513 roku. Jego wnuczka Maria Stuart poślubiła francuskiego delfina, by scementować Stare Przymierze i uzyskać pomoc w staraniach o tron angielski. Cieszyła się poparciem katolików, którzy pragnęli powstrzymać rozwój reformacji w Anglii i Szkocji. Jednak kaznodzieja John Knox zdobywał coraz większe poparcie dla protestantów i doprowadził do powstania Kościoła Prezbiteriańskiego w 1560 roku. W 1560 roku Maria Stuart jako katoliczka utraciła tron Szkocji i musiała uciekać do Anglii. Tam została jednak uwięziona i po 19 latach królowa Elżbieta I skazała ją na śmierć za zdradę.
Po śmierci Elżbiety I w 1603 roku, na tron angielski wstąpił syn Marii Stuart - Jakub I, jako król obu narodów. W ten sposób doszło do unii personalnej, a po upływie stu lat, w 1707 roku, podpisano unię realną. Między jednym a drugim wydarzeniem konflikty na tle religijnym osiągnęły punkt wrzenia. Kiedy ulegający wpływom katolików Karol I przywrócił hierarchię Kościoła episkopalnego w Szkocji i zatwierdził druk nowego modlitewnika, wybuchło powstanie. Punktem kulminacyjnym było podpisanie w Edynburgu w 1638 roku Narodowego Przymierza Covenantu, które potępiało wpływy katolickie i absolutyzm monarchy. Chociaż zwolennicy Covenantu zostali pokonani, to jednak w 1688 roku Wilhelm Orański przejął władzę i korona wymknęła się z rąk Szkotów. W 1745 roku Edward Stuart próbował odebrać tron Jerzemu II. Wkroczył do Anglii, lecz został zmuszony do odwrotu i pokonany w 1746 roku pod Culloden.
Pod koniec XVIII i w XIX wieku postęp technologiczny przekształcił Szkocję z krainy rolniczej w kraj przemysłowy. Pierwsze kuźnie uruchomiono w 1760 roku i w krótkich odstępach czasu powstawały kopalnie węgla, huty i stocznie. Budowano kanały, linie kolejowe i mosty. Odkrycie w 1970 roku złóż ropy naftowej na Morzu Północnym sprawiło, że wzmogły się tendencje separatystyczne i w 1979 roku rząd zmuszony był przyrzec utworzenie osobnego parlamentu, jeśli opowie się za tym w referendum 40% obywateli. Stało się tak w 1998 roku. Parlament Szkocki utworzono w 1999 roku.
Szkoci zawsze wykazywali niezwykłą pomysłowość i dlatego spośród nich wywodzi się wielu brytyjskich geniuszy. James Watt zaprojektował pierwszą nadającą się do wykorzystania maszynę parową. W XIX wieku James Simpson odkrył znieczulające właściwości chloroformu, James Yaung zbudował pierwszą na świecie rafinerię ropy naftowej, a Aleksander Bell wynalazł telefon, który zrewolucjonizował system łączności. W XX wieku odkryta przez Aleksandra Fleminga penicylina otworzyła przed medycyną zupełnie nowe możliwości. Szkoci zasłynęli także jako wybitni biznesmeni i finansiści, bo zarówno Bank of England, jak i Bank of France założyli Szkoci, a Andrew Carnegie stworzył jedno z największych XIX wiecznych amerykańskich imperiów przemysłowych. Szkocja, kraj o surowych warunkach klimatycznych, dał też światu wielu wielkich odkrywców. Wielkie zasługi mają:
Robert Skott (Antarktyda) i badacz Afryki i misjonarz David Livingstone. Bogate tradycje intelektualne i literackie Szkocji łączą się z takimi postaciami, jak XVIII-wieczny filozof David Hume, powieściopisarze sir Walter Scott i Robert Louis Stevenson, a także poeta Robert Burns.
11.0 Edynburg
Edynburg (ok. 460 tyś. mieszkańców) jest stolicą Szkocji, leży w regionie Lothian nad zatoką Firth of Fortf, nad Morzem Północnym. Edynburg powstał w czasach prehistorycznych, przez setki lat nie był niczym więcej niż tylko zamieszkaną ufortyfikowaną skałą. Miasto rozwinęło się dopiero wtedy, gdy w XII w. zostało ufundowane Opactwo Holyrood Abbey. Zgodnie z tradycją przedstawiającą dzieje ufundowania tego opactwa, król Dawid I miał w czasie łowów spaść z konia, wyrzucony z siodła przez wyjątkowo dorodnego jelenia. Kiedy monarcha leżał na ziemi, król lasu starał się go zabić. Władca jednak, choć ranny, zdołał uchwycić się krzyża, który w cudowny sposób ukazał się między rogami jelenia. Wtedy zwierzę poniechało swej ofiary. Z wdzięczności za cudowne ocalenie król niebawem rozkazał zbudować Opactwo pod wezwaniem Krzyża Świętego.
Zabytkowe centrum miasta, planem i założeniem świadomie dopasowane do otoczenia, czepia się jak gdyby skalnego ogona i rozciąga się od Castle Rock do opactwa i Holyrood House, najwytworniejszej królewskiej rezydencji Szkocji. Kształt Starego Miasta w znacznej mierze zachował się bez zmian. Charakterystyczne dla niej są krótkie, otoczone zabudową ślepe uliczki, jak również wąskie place. Nie mniej typowe dla Starego Miasta są powstałe w XVI i XVII wieku domy mieszkalne bogatych kupców i arystokratów, a także ważne budynki publiczne i Katedra St. Giles.
Zamek Edynburski , wzniesiony na Castle Rock, granitowym szczycie wygasłego wulkanu, to zespół budowli z różnych okresów od XII do XX wieku. Odzwierciedlają one jego zmieniające się funkcje: warowni, pałacu królewskiego, koszar wojskowych i więzienia. Podczas wykopalisk znaleziono w pobliżu zamku ślady osadnictwa z epoki brązu i fragmenty warowni z początku VII wieku. Zamek był siedzibą królewską aż do unii personalnej w 1603 roku. Od 1906 r. na zamku przechowywany jest tzw. Kamień Przeznaczenia relikt królów szkockich, który przez długi czas był w rękach Anglików.
Ze względu na zamiłowanie mieszkańców Edynburga do sztuki zwany jest Atenami Północy. Odbywają się tu imprezy największego w Wielkiej Brytanii artystycznego przedsięwzięcia Festiwalu Edynburskiego. Po II wojnie światowej Edynburg był ośrodkiem emigracji polskiej. Edynburg jest siedzibą szkockiego parlamentu, którego obrady wznowiono w 1999 roku.
Fragment Szkocji
Edynburg nad zatoką Firth of Fortf.
Panorama Edynburga.
Panorama Edynburga.
Edynburg dzielnica miasta nad zatoką Firth of Fortf.
Edynburg dzielnica miasta nad zatoką Firth of Fortf.
Widok na Edynburg. W oddali widać zamek Ediburgh Castle.
Lady Stairs House, zbudowany w XVII wieku
( Stare Miasto )
Katedra St. Giles
Wnętrze Katedry St. Giles
Wnętrze Katedry St. Giles
Wnętrze Katedry St. Giles
Wnętrze Katedry St. Giles
Wnętrze Katedry St. Giles
Zamek Edynburski wzniesiony na granitowym szczycie wygasłego wulkanu.
Zamek ten był rezydencją królów Szkocji.
Zamek Edynburski
Zamek Edynburski
Zamek Edynburski odwiedzany jest przez licznych turystów.
Przed wejściem do zamku.
Zamek był siedzibą królewską do 1603 roku.
Kolubryny broniące zamku.
Zwiedzanie zamku.
Widok na mury obronne zamku.
Mury obronne
Widok na Zamek Edynburski z parku.
Okolice zamku.
Widok z zamku na British Hotel i ruiny opactwa
Zabytkowa zabudowa Edynburga
Rogal Mile jest szeroką ulicą wiodącą do zamku.
Edynburg ulica Princes Street
Jedna z głównych ulic Starego Miasta.
Fragment Edynburga.
Jedna z ulic w Edynburgu.
Galeria sztuki.
Wejście do galerii sztuki.
Uliczka Starego Miasta w Edynburgu.
Fragment Starego Miasta.
Dzielnica Edynburga nad zatoką Firth of Fortf.
Przed sklepem na Starym Mieście
Okolice Edynburga.
Fragment Starego Miasta.
Szkoci uwielbiają muzykę i zabawy.
Szkoci odznaczają się uporem i poczuciem humoru.
Przez całe wieki psychozę Szkotów wypaczała niechęć do Anglików. Uważają oni
zjednoczenie obu narodów w 1707 r. za małżeństwo z musu.
Stirling
Stirling
Miasto Stirling, położone między Ochil Hills i Campsie Fells na obu brzegach rzeki Forth. Wyrosło ono u podnóża zamku Wynd, który był jedną z ważniejszych twierdz Szkocji. Na pierwszy rzut oka miasto to wydaje się miniaturą Edynburga, głównie za sprawą zamku, wzniesionego na wysokiej skale. Stare miasto otaczają mury zbudowane w XVI wieku, by strzec maleńkiej Marii Stuart przed armią Henryka VIII. Na terenie zamku znajduje się średniowieczny kościół Holy Rude, w którym Jakub VI, jako dziecko był koronowany w 1567 roku. Kościół ten ma dębową, otwartą więźbę dachową, jedną z niewielu ocalałych w Szkocji. Obok kościoła Holy Rude znajdują się pozostałości pałacu Mars Wark, który był własnością hrabiego Mar. Pałac ten został zniszczony podczas wojny domowej w 1746 roku. Naprzeciw pałacu Mars Wark stoi XVII wieczna miejska rezydencja książąt Argyll.
W pobliżu miasta Stirling znajduje się pole bitwy, na którym Robert Bruce pokonał Anglików. Znajduje się tam także Bannockburn Heritage Centre. Bruce po bitwie kazał rozebrać miejscowy zamek, aby nie wpadł w ręce Anglików. Postawiono tu konny brązowy posąg Roberta Bruce dla upamiętnia tego człowieka, który stał się symbolem szkockiej niepodległości.
Ogólny widok na Stirling i pomnik Williama Wallacea upamiętniający pogrom
Anglików w 1297 roku w bitwie pod Stirling Bridge.
Jedna ulic w centrum Stirling.
Centrum Stirling.
Zamek Stirling pochodzi z XVI wieku.
Zamek w Stirling odgrywał ważną rolę w historii Szkocji.
Grand Bartery na platformie wzniesionej w 1708 roku w ramach wzmocnienia systemu
obronnego Szkocji.
Biały budynek w obrębie murów obronnych zamku, gdzie mieszkały najbardziej
wpływowe klany Szkocji.
Widok na miasto Stirling z murów obronnych zamku.
Obecne zabudowania zamku pochodzą z XV I XVI wieku.
Widoczny z zamku Stirling Castle wysoki na 67 m pomnik w Abbey Cring Williama
Wallacea upamiętniający pogrom Anglików w 1297 roku pod Stirling Bridge.
Pomnik upamiętniający Roberta Bruce, który dowodził
szkockimi wojskami w zwycięskiej bitwie pod Stirling.
Herb Szkocji w zamku na wzgórzu Stirling.
Perth to stolica średniowiecznej Szkocji nad rzeką Tay. Leży w regionie Tayside i posiada ok. 50 tyś. mieszkańców. Nadrzeczne tereny miasta Perth zajmują domy tarasowe i imponujące budynki publiczne. Główne ulice miasta mają charakter typowo wiktoriański. Nad miastem dominuje XV wieczny kościół Św. Jana z 36-cioma dzwonami. Wspaniałe widoki Perth i rzeki Tay można podziwiać ze szczytu wzgórza Kinnoull na obrzeżach miasta. Na szczycie wzgórza Kinnoull można zobaczyć zamek Branklin Garden. Perth otaczają zamki i rodzinne rezydencje. Około 4 km na zachód od miasta można zwiedzić zamek Huntingtower Castle. Natomiast 3 km na północ od Perth znajduje się pałac Scone Palace, w którym przechowywano Kamień Przeznaczenia i tron koronacyjny 40-tu królów Szkocji. Scone Palace jest wspaniałą rezydencją i należy do hrabiów Monsfield. Można podziwiać tu zabytkowe meble, elegancką porcelanę i cenne obrazy. Wokół Scone Palace rozciąga się piękny ogród.
Zgodnie z tradycją, królowie Zjednoczonego Królestwa, a dawniej Imperium, koronowani są na kamieniu. Kamień ten ma ciekawą historię. Wedle legendy Kamień Przeznaczenia miał służyć Jakubowi za poduszkę, gdy przyśniła mu się drabina sięgająca nieba.
Patriarcha Jakub, nazywany też Izraelem, był synem Izaaka i Rebeki. Był bratem bliźniakiem
Ezawa, z którym walczył już w łonie matki. Biblia określa Jakuba jako człowieka spokojnego,
a Ezawa jako zręcznego myśliwego. Ezaw był faworyzowany przez ojca, a Jakub przez matkę.
Ezaw był pierworodnym synem, jednak lekceważył ten przywilej i odstąpił go bratu za potrawę
z gotowanej soczewicy. Również ojcowskie błogosławieństwo Jakub uzyskał podstępem od
niedowidzącego ze starości ojca. Z powodu gniewu brata był zmuszony udać się do Charanu, do
brata swojej matki Labana. Potomstwo dwunastu synów Jakuba tworzyło dwanaście plemion
izraelskich.
Z Ziemi Świętej Kamień Przeznaczenia wędrował przez Egipt, Hiszpanię do Irlandii. Umieszczono go (ok. 700 r. p.n.e.) na wzgórzu Tara, gdzie koronowano królów irlandzkich. W 840 r. n.e. plemiona szkockie z Irlandii przywiozły go w okolice Perth i umieściły w Scone, gdzie stanowił podstawę szkockiego tronu koronacyjnego
W 1296 r. król angielski Edward I dokonał inwazji na terytorium Szkocji i wśród łupów zabrał także do Londynu Kamień Przeznaczenia. Kamień ten, po obudowaniu tronem, umieszczono w Opactwie Westminsterskim. W 1950 r. czterej szkoccy studenci wykradli z Westminsteru Kamień Przeznaczenia. Przewieźli go do ojczyzny i umieścili na ołtarzu w opactwie Arbroath. Cztery miesiące później Anglicy zabrali go jednak z powrotem do Westminsteru. W 1996 r. rząd brytyjski zwrócił święty kamień Szkotom i znajduje się on na zamku w Edynburgu.
Herb miasta Perth
Okolica miasta Perth.
Rzeka Tay w okolicy Perth.
Zatoka na rzece Tay na przedmieściach Perth
Nad miastem Perth dominuje XV wieczny kościół Św. Jana z 36-cioma dzwonami
Centrum miasta
Kościół Św. Jana.
Piękne budynki na przedmieściu Perth.
Widok ze zbocza wzgórza Kinnoull na okolice Perth. Na szczycie wzgórza widzimy
zabytkowy zamek Branklin Garden.
Okolice Perth posiadają liczne stadniny koni.
Na wzgórzu Kinnoull obok miasta Perth znajduje się tablica pamiątkowa.
Zabytkowy Huntingtower Castle w którym więziono przez rok Jakuba I.
Zabytkowy Huntingtower Castle.
Okolica Perth.
Widok na Scone Palace
Scone Palace w okolicy Perth
Przed Scone Palace.
Jedno z wejść do Scone Palace.
Wytworna jadalnia w Scone Palace.
W pomieszczeniach pałacu zgromadzono luksusowe meble i drogie obrazy.
Jedno z eleganckich pomieszczeń.
Piękny paw w ogrodzie przed Scone Palace.
Elegancka porcelana.
Kaplica obok zamku Scone Palace.
Przed kaplicą
Wnętrze kaplicy.
Wnętrze kaplicy.
Labirynt w ogrodzie obok Scone Palace.
W ogrodzie obok Scone Palace.
Fontanna w centrum labiryntu w ogrodzie Scone Palace.
Centrum labiryntu.
Inverness
Inverness
Inverness jest stolicą regionu Highland i portem u ujścia rzeki Ness do zatoki Beauly Firth nad Morzem Północnym. Posiada ok. 55 tyś mieszkańców. Znajduje się tu zrekonstruowany zamek szekspirowskiego Makbeta.
Inverness było jedną z głównych twierdz ludu Piktów. Król Szkocji Wilhelm I Lew nadał osadzie cztery przywileje, w tym jeden, nadający jej prawa miejskie. W roku 1427 król Szkocji Jakub I zwołał w zamku posiedzenie, na które wezwał wodzów szkockich klanów. Trzech z nich zostało straconych za próby uzyskania suwerennej władzy. Podczas tłumienia powstania w 1562 r. królowa Maria I Stuart nie została wpuszczona do zamku przez zarządcę i musiała zatrzymać się w domu na Bridge Street. Dom ten stoi do dziś. Jarmark z okazji święta Wniebowzięcia Najświętszej Marii Panny organizowany jest na pamiątkę tego wydarzenia i ku pamięci królowej Marii I Stuart.
Na północ od miasta, na polecenie Olivera Cromwella, zbudowano fort, mogący pomieścić około 1000 wojskowych. Fortyfikacja ta została doszczętnie zniszczona w czasach restauracji monarchii angielskiej. Królewską rezydencję w Inverness przekształcono w 1715 r. na koszary wojskowe.
Inverness przeżywa obecnie pewnego rodzaju szok związany z przyjazdem dużej ilości Polaków i bynajmniej nie są to turyści. Średnio na 10 mieszkańców przypada jeden statystyczny Polak. Ogółem jest już ponad 5,5 tyś. naszych rodaków. Do tej pory najemną siłę roboczą w Inverness stanowili Portugalczycy i Hindusi. Ostatnio sytuacja ta jednak szybko się zmienia. Szkocja jest bardzo gościnnym krajem, chętnie wita młodych ludzi, szczególnie tych przygotowanych do pracy.
Region Highland, którego stolicą jest Inverness.
Widok na Inverness
Okolice Inverness to wielobarwna kraina urwistych klifów i dziewiczej przyrody.
Okolice Inverness to kraina pięknych dolin.
Okolice Inverness.
Główna ulica w Inverness
Nowa dzielnica mieszkaniowa .
Most na rzece Ness.
Centrum miasta.
Widok na Inverness od strony rzeki Ness.
Widok na Zamek Inverness nad rzeką Ness.
Widok na miasto od strony zamku.
Zamek Inverness
Fragment zamku.
Podejście do zamku od strony miasta.
Pomnik Flory Macdonald na placu zamkowym.
Inveraray
Inveraray
Miasteczko Inveraray (ok. 400 mieszkańców) leży na zachodnim wybrzeżu Szkocji, w miejscu które najbardziej odzwierciedla romantyczny wizerunek regionu. Na pejzaż tego regionu składają się skaliste szczyty, wrzosowiska, zamki, piękne jeziora, piaszczyste plaże, ustronne wioski i niewielkie porty. Najbardziej obleganym przez turystów miejscem w miasteczku Inveraray jest zabytkowy pałac. Jest on domem rodzinnym klanu Campbell, którego wodzowie od 1701 roku nosili tytuł książąt Argyll. Zbudowano go w 1745 roku. Wspaniałe wnętrze zaprojektowane w latach 70-tych XVIII wieku, jest tłem dla wspaniałych zbiorów mebli, obrazów i wschodniej porcelany. Ciekawa też jest zbrojownia. Bardzo ciekawą ekspozycję na terenie zespołu zamkowego prezentuje Combined Operations Museum. Upamiętnia ona przejście przez miasteczko 250 tyś. żołnierzy alianckich podczas II wojny światowej.
Elegancją wyróżnia się również XVIII-wieczna, uporządkowana zabudowa miasta. W miejscowym więzieniu urządzono muzeum, w którym figury woskowe aranżują dawny proces sądowy i warunki, jakie panowały w celach w XIX wieku.
W pobliżu Inveraray zlokalizowany jest skansen Auchindrain Township Museum , ukazujący oryginalne, kryte strzechą domostwa z XVIII i XIX wieku, umeblowane dawnymi sprzętami. W pobliżu skansenu znajduje się bardzo ciekawy Argyll Wildlife Park, a w nim ciekawe okazy zwierząt i ptaków.
Zachodnie wybrzeże Szkocji.
Widok na Inveraray i miejscowy zamek.
Widok na zachodnie wybrzeże Szkocji, które najlepiej odzwierciedla jej romantyczny wizerunek.
Elegancka XVIII-wieczna zabudowa miasta
Fragment XVIII-wiecznej zabudowy miasta
Fragment zabytkowej dzielnicy Inveraray.
Zamek w Inveraray jest domem rodzinnym klanu Campbell, diuków Argyll.
Zamek ten słynie z pięknych wnętrz
Zamek w Inveraray jest najbardziej obleganym miejscem przez turystów.
Przed wejściem do zamku.
Zamek w Inveraray słynie z pięknych wnętrz.
Widok z zamku na okolice
Pomnik upamiętniający żołnierzy alianckich
z okresu II wojny światowej.
Miejscowy policjant i jego BMW
W miejscowym więzieniu urządzono muzeum, w którym figury woskowe aranżują dawny proces sądowy i warunki, jakie panowały w celach w XIX wieku.
Wejście do muzeum w miejskim więzieniu.
Figury woskowe i aranżacje ukazują dawny proces sądowy.
Pub w Inveraray
Pub w Inveraray
Pub w Inveraray
Jezioro Loch Ness
Jezioro Loch Ness
Jezioro Loch Ness ma 37 km długości, 1,5 km szerokości i głębokie 226 m . Wypełnia ono północną część doliny Glen More. Położone jest na wysokości 16 m n.p.m. na południowy wschód od miasta Inverness. Jest to największy zbiornik wodny na linii sejsmicznej, znanej jako Gret Glen. Loch Ness jest jednym z wielu połączonych ze sobą jezior szkockich, które powstały w miejscach wyrzeźbionych przez lodowiec w czasie ostatniej epoki lodowcowej. Wraz z innym jeziorem, Loch Oich, tworzy tzw. Kanał Kaledoński. Przejrzystość wody w Loch Ness jest wyjątkowo niska, co jest spowodowane dużą zawartością torfu w ziemi przylegającej do jeziora. Brzegi jeziora są dość strome, opadają na głębokość maksymalnie ok. 226 metrów. Do jeziora wpada wiele górskich strumieni. Jezioro
nie zamarza na zimę i jego wody utrzymują niemal przez cały rok temperaturę wynoszącą ok. 5,5oC.
Loch Ness jest drugim co do wielkości szkockim jeziorem, ma powierzchnię 56,4 km2, ale ma największą pojemność , dzięki swojej głębokości. Popularność Loch Ness zawdzięcza potworowi znanemu jako Nessie, rzekomo zamieszkującego jego głębiny. Jest to malownicze jezioro i wielu turystów decyduje się na rejs po jeziorze, mając nadzieję na zobaczenie legendarnego potwora.
Jezioro Loch Ness służy także jako rezerwuar dla elektrowni wodnej Foyer. Na południowo-zachodnim krańcu jeziora, w pobliżu Fortu Augustusa, znajduje się wyspa Cherry Island.
Potwór z Loch Ness (Nessie) to tajemnicze i niezidentyfikowane zwierzę, lub grupa zwierząt. Razem z Wielką Stopą i Yeti, potwór z Loch Ness jest kryptydą, jedną z najbardziej znanych zagadek kryptozoologii. Większość naukowców uznaje obecną dokumentację, mającą udowodnić istnienie zwierzęcia, za nieprzekonującą. Uznają najczęściej, iż relacje ze spotkań z Nessie są oszustwami lub obserwacjami znanych zwierząt czy zjawisk. Jednak wiara w istnienie zwierzęcia istnieje wśród wielu osób na całym świecie. Najbardziej popularna teoria próbująca wyjaśnić naturę rzekomego zwierzęcia określa je jako rodzaj plezjozaura. Opisy Nessie najczęściej mówią o tym, że potwór ma długą szyję zakończoną paszczą, jednogarbny grzbiet i ciemną skórę. Jeden z opisów: Miał co najmniej 10 metrów długości, kilka garbów wystających mniej więcej 30 centymetrów. Ujrzałem coś co ciągnęło się od głowy do podstawy szyi na długości jednego metra rodzaj ciemnej grzywy.
Lokalizacja Loch Ness
Widok na jezioro Loch Ness
Widok na jezioro Loch Ness
Kamienisty brzeg jeziora Loch Ness.
Malownicze okolice jeziora Loch Ness.
Widok na jezioro Loch Ness.
Widok na jezioro Loch Ness.
Okolica jeziora Loch Ness.
Jedna z wielu łodzi wycieczkowych na jeziorze Loch Ness.
Wielu turystów decyduje się na rejs po jeziorze.
Widok na ruiny zamku Urquhart Castle nad jeziorem Loch Ness
Widok na ruiny zamku Urquhart Castle nad jeziorem Loch Ness
Widok na jezioro Loch Ness
Widok na jezioro Loch Ness
Przed Muzeum Loch Ness
Potwór Nessie wg opisów świadków
Potwór Nessie wg opisów świadków
Glasgow
Glasgow
Glasgow jest największym miastem Szkocji i posiada ok. 600 tyś. mieszkańców. Okalający go region Strathclyde zamieszkuje ok. 2,6 miliona osób, co stanowi ponad połowę populacji Szkocji.
Glasgow założone zostało w VI wieku i było gminą chrześcijańską. Od czasu Unii Angielsko Szkockiej w 1603 r miasto dynamicznie rozwijało się dzięki kwitnącemu handlowi zamorskiemu i stało się najważniejszym miastem w Szkocji. Rozwinął się tu przemysł metalurgiczny, włókienniczy i stoczniowy. W XIX wieku ludność miasta zwiększyła się dziesięciokrotnie i powstały wtedy jedne z najgorszych slumsów w Europie. Istniały one jeszcze długo po II wojnie światowej.
Glasgow ze swą przemysłową przeszłością i nowym wizerunkiem jest miastem kontrastów. Zaniedbane są rejony East Endu z gwarnym weekendowym targiem i graniczą z odrestaurowanym XVIII-wiecznym Merchant City i wiktoriańskim George Square. Bardziej okazały West End rozwijał się w XIX wieku jako miejsce odpoczynku bogatych kupców. Brzegi rzeki Clyde były zdominowane przez zakłady przemysłowe. Znajdują się tutaj także muzea i galerie. Sieć metra ułatwia poruszanie się po mieście.
Widok na miasto.
Ulica w centrum miasta.
Plac George Square budynek City Chambers (Miejskiej Izby Handlowej)
Katedra św. Mungo świątynia średniowieczna, posiadająca katedralną kryptę ,
w której znajduje się grób św. Mungo, założyciela kaplicy w tym miejscu w VI wieku.
Centrum Naukowe nad rzeka Clyde.
Centrum Naukowe nad rzeka Clyde widziane o zachodzie słońca.
Podświetlany most na rzece Clyde.
Stadion Hampden Park w Glasgow.
Budynki portu lotniczego.
Widok na gmachy Kelvingrove Art. Gallery and Museum i Uniwersytet.
Widok na gmachy Kelvingrove Art. Gallery and Museum i Uniwersytet.
Gmach Kelvingrove Art. Gallery and Museum.
Gmach Kelvingrove Art. Gallery and Museum.
Chrystus w wizji św. Jana od Krzyża, namalowany przez Salvadora Dali.
(St Mungo Museum w Glasgow)
Ekspozycja Kelvingrove Art. Gallery and Museum
Ekspozycja Kelvingrove Art. Gallery and Museum
Jedna z sal Kelvingrove Art. Gallery and Museum
Jedno z pomieszczeń Kelvingrove Art. Gallery and Museum
Ozdobne lampy w jednym z pomieszczeń Kelvingrove Art. Gallery and Museum
Fragment jednej z ekspozycji w Kelvingrove Art. Gallery and Museum
Kelvingrove Art. Gallery and Museum
Kelvingrove Art. Gallery and Museum
Wiecznie żywe tradycje uniwersytetu w Glasgow.
Wnętrze opery
Przed galerią na West Endzie.
Burrell Collection w Pollok Country Park
W południowej części Glasgow
Plac George Square jest pięknie oświetlony w nocy.
Cmentarz na tle katedry I królewskiego szpitala.
Ulica w centrum miasta.
Młody Szkot.
Zakupy w St. Noech Centre.
Wzdłuż Pogranicza Szkocji
Wzdłuż Pogranicza Szkocji
Ze względu na sąsiedztwo Anglii, szkockie pogranicze znaczą ruiny wielu starych budowli zniszczonych podczas walk między obydwoma narodami. Mocno porusza widok obróconych w ruinę opactw, których dostojna architektura świadczy o sile ich oddziaływania i minionej potędze politycznej.
Panuje niesłuszne przekonanie, że Pogranicze (Borders) ma niewiele do zaoferowania turystom, bo w rzeczywistości to bardzo interesująca kraina. W jej skład wchodzą cztery jednostki administracyjne (hrabstwa): Peebles i Berwick w części północnej i Selkirk i Rexburgh w części południowej. Cały region jest jednym z ostatnich dziewiczych zakątków Europy.
Położone na południe od Edynburga Peebles ma wiele uroku, który zawdzięcza bliskości rzeki Tweed, płynącej tu szerokim i szybkim nurtem. Ciekawy jest Kościół św. Krzyża (Cross Kirk) w Peebles, który został wzniesiony w 1261 roku. Do dzisiejszych czasów dotrwała jedynie wieża oraz fragmenty krużganka i budynków klasztornych. Przy drodze z Peebles do Glasgow można obejrzeć pozostałe fragmenty kolegiackiego Kościoła św. Andrzeja (St. Andrews Collegiate Church) z którego również pozostała wieża, resztę spalili Anglicy w czasie plądrowania czterech wielkich opactw Pogranicza. Dostojności miastu dodaje strzelista wieża z koroną starego kościoła parafialnego w dzielnicy High Street.
Miejscowość Broughton słynna jest z Broughton Place, okazałego domu kastylijskiego. W domu tym ma swą siedzibą Broughton Galery, dysponująca ciekawym zbiorem wystawianych na sprzedaż dzieł brytyjskich artystów i rzemieślników.
Na wschód od Peebles stoi najstarszy, zamieszkany zamek Szkocji, Traquair House. Historia tego zamku sięga XII wieku. W 1566 roku przodkowie obecnych właścicieli gościli w twierdzy Marię Stuart z małżonkiem. W 1745 r. po wizycie Pięknego Księcia Karola, piąty hrabia Traquair zamknął wrota zamku i przysiągł, że nie otworzy ich aż do chwili, gdy na tronie nie zasiądzie kolejny ze Stuartów. Wola hrabiego została wypełniona od tego czasu nie używa się szerokiej przestrzeni między domem a bramą. W zamkowych ogrodach znajduje się bardzo dobrze utrzymany labirynt z żywopłotu, sklepiki z pamiątkami i herbaciarnia.
Na południe od miejscowości Broughton, jadąc w kierunku Eskdalemuir, czeka prawdziwa niespodzianka: Kagyu Samye Ling Tibetan Monastery. W tym ośrodku buddyzmu tybetańskiego, założonym w 1967 r. w celach naukowo-medytacyjnych, znajduje się autentyczny klasztor buddyjski Samye Ling. Ośrodek mogą zwiedzać wszyscy, niezależnie od wyznania.
Miasto Galashiels w rejonie Pogranicza, jest niedużym ośrodkiem miejskim o tkackich tradycjach. Przez 700 lat odgrywało ono istotną rolę w gospodarce Szkocji. Założone w 1909 r. Szkockie Kolegium Tekstylne, pomogło odbudować reputację wyrobów wełnianych i innych dzianin sprzedawanych w całej Europie. Chociaż czasy świetności przemysłu włókienniczego dawno minęły, wciąż działają tu różne zakłady, które otwierają się dla zwiedzających. Galashiels nie jest jedyną miejscowością, w której prezentowane są wyroby włókiennicze Pogranicza. Aby przyciągnąć turystów, stworzono Borders Woolen Trail (Wełniany Szlak Pogranicza) obejmujący osiem miast. Jedno z nich, Selkirk przeżyło boom gospodarczy, kiedy zakłady w Galashiels nie mogły już sprostać zwiększającemu się zapotrzebowaniu na wyroby wełniane. W mieście Selkirk warto zobaczyć Halliwells House Museum i ratusz, zwany Sir Walter Scotts Courtroom, w którym wielki pisarz przez 35 lat wymierzał sprawiedliwość jako sędzia. Za Mekkę Pogranicza należy uznać Abbtsford House, dom Sir Waltera Scotta w latach 1811-1822. Skott poświęcił 50 tyś. funtów i resztę swojego życia na przekształcenie małej firmy w wielką posiadłość oraz ugruntowanie swojej pozycji obywatela ziemskiego na Pograniczu. Scott został pochowany w Dryburgh, jednym z czterech największych XII-wiecznych opactw na Pograniczu.
Największą atrakcją miejscowości Melrose, położonej między Dryburgh a Galashiels, są ruiny opactwa Melrose Abbey. Opactwo to założył w 1136 r. król Dawid I, który był współfundatorem czterech największych opactw na Pograniczu. Pech sprawił, że opactwo i klasztor cystersów w Szkocji znalazły się na szlaku angielskich inwazji. Opactwu szczególnie dały się we znaki niszczycielskie najazdy przeprowadzone przez Edwarda II w 1322 roku, Ryszarda II w 1385 roku i hrabiego Hertforda w 1545 roku. W Melrose znajduje się jedyne w Szkocji Tedy Bear Museum (Muzeum Pluszowych Niedźwiadków), gdzie można zamówić własny model zabawki.
Na północ od miasteczka Melrose, na obrzeżach Lauder, stoi Thirlestane Castle, siedziba hrabiów Lauderdale, znajdujące się obecnie w rękach ich potomków. W zamku tym, jednym z najstarszych w Szkocji, zgromadzono sporo zabytkowych mebli i cennych obrazów.
Pod względem historycznym najważniejszym z miast Pogranicza jest Jedburgh. Odgrywał on istotną rolę strategiczną przy samej granicy i najdotkliwiej odczuwał skutki inwazji wojsk angielskich. Kamienne ozdoby w muzeum opactwa pochodzą z pierwszego tysiąclecia naszej ery, co dowodzi, że miejsce to już wtedy było ośrodkiem religijnym. W Jedburgh Abbey koronowano Milkolma IV, a w 1285 roku Aleksander III poślubił tutaj swą wybrankę, Jolantę de Dreux. Przyjęcie weselne odbyło się na miejscowym zamku. Zamek ten zniszczono podczas walk z Anglikami. W tutejszym muzeum przechowywane są eksponaty związane z historią Pogranicza. W Mary Queen ScotsHouse znajduje się ekspozycja ilustrująca istotny rozdział w historii Szkocji. Maria Stuart spędziła w tym domu kilka tygodni pod koniec 1566 roku, zanim została zmuszona do abdykacji i uwięziona. Był to początek końca królowej, która wiele lat później , będąc już w niewoli, mówiła: Żałuję, że nie umarłam w Jedburgh.
W miejscowości Hawick można zwiedzić zakłady przemysłu tekstylnego, a muzeum (Hawick Museum) w parku Hilton Lodge dysponuje fascynującą kolekcją dokumentującą dzieje przemysłu włókienniczego i przedstawia sztukę szkocką XIX i XX wieku. Najbardziej malowniczą miejscowością Pogranicza jest Kelso. Niedaleko samego centrum znajduje się Kelso Abbey, niegdyś największe i najbogatsze opactwo regionu. Spotkał to opactwo podobny los, jak klasztory w Melrose i Dryburgh, ale właśnie ono ucierpiało najbardziej i dotrwało do naszych czasów w najgorszym stanie. Klasztory Kelso zniszczyli Anglicy, ale odpowiedzialność za znacznie większą dewastację miasta Roxburgh ponoszą Szkoci. Miasto Roxburgh wyrosło na południowym brzegu Tweed wokół potężnej fortecy Marchmount. Twierdza Marchmount strzegła okolicznych terenów i stanowiła mocne ogniwo w łańcuchu przygranicznych fortyfikacji. W XIV w. Anglicy zajęli miasto i zamek, które wykorzystywali potem jako bazę dla wypraw w głąb Szkocji. W 1460 r. szkocki król Jakub II przeprowadził atak na Marchmount. Anglicy zostali pokonani, lecz w walce zginął król (od wybuchu armaty). Aby przypieczętować zwycięstwo, Szkoci zniszczyli zamek w Roxburghu. Przetrwały tylko fragmenty murów obronnych na kopcu, między Teviot a Tweedjust, na zachód od Kelso.
Na północnym brzegu Tweed, niedaleko Kelso, wznosi się wspaniały zamek Floors Castle. Budowa jego trwała od 1721 do 1726 roku, ale obecny wygląd zamek zawdzięcza Williamowi Playfairowi, który przemodelował go i rozbudował w latach 1837-1845. Eleganckie sale Floors mieszczą wspaniałą kolekcję mebli, porcelany i dzieł sztuki. Można tam podziwiać obrazy Picassa i dzieła artystów z całej Europy. Dziesięć kilometrów na północny zachód od Kelso można zwiedzić posępną twierdzę Smailholm Tower, którą zbudowano na skale w XVI wieku. Obecnie mieści się tu muzeum figur woskowych i liczne eksponaty związane z dziejami tego regionu. Z murów obronnych twierdzy można podziwiać malowniczą panoramę doliny Tweed.
Na północny zachód od Kelso stoi Mellerstain House, jedna z najwspanialszych posiadłości w Szkocji. Część zewnętrzna wyróżnia się dostojeństwem, symetrią i doskonałymi proporcjami. Wewnątrz pałacu znajdują się wspaniałe meble i wyposażenie najlepszych rzemieślników. Obrazy Van Dycka, Veronesego, Constablea są ozdobą salonów. Wokół rezydencji rozciąga się starannie zaplanowany ogród z alejkami, które łagodnie opadają w stronę jeziora.
Rzeka Tweed wyznacza naturalną granicę między Anglią a Szkocją na wschód od Kelso. Coldstream jest jednym z ostatnich miast nad tą rzeką przed Berwick. Z miejscowością Coldstream kojarzy się słynny regiment Coldstream Guards, sformowany przez generała Moncka w 1659 roku, w celu wsparcia restauracji monarchii Stuartów. Historię pułku Coldstream Guards można prześledzić w miejscowym muzeum, otwartym w dawnym sztabie Moncka. Z dziejami miasta wiąże się ważne wydarzenie z historii Szkocji: właśnie w Coldstream w 1513 roku wojska pod dowództwem króla Jakuba IV przekroczyły rzekę, rozpoczynając zmasowany atak na siły Angielskie. Starcie, do którego doszło 9 września 1513 r. w pobliżu angielskiej wioski Branxton, zakończyło się druzgocącą klęską Szkotów. Zginął król, jego syn, wielu szkockich arystokratów oraz ponad 9 tysięcy żołnierzy.
W odległości 1,6 km od granicy Anglia-Szkocja znajduje się Kirk Yetholm i kończy się Szlak Gór Pennińskich (Pennine Way). Jest to długodystansowy szlak turystyczny (431 km), wiodący przez północną Anglię. W pobliżu Kirk Yetholm znajdują się urocze doliny i kościół Linton, najstarsze miejsce ceremonii chrześcijańskich w okolicy. Wznoszące się tu wzgórza łączą się z angielskim pasmem Cheviot, tworząc jeden naturalny element granicy szkocko-angielski.
Miejscowość Berwick leżąca w pobliżu granicy nie stanowi części hrabstwa Berwickshire i należy do Anglii. Nie było tak zawsze: w latach 1147-1482 miejscowość ta 13 razy przechodziła z rąk do rąk, by ostatecznie znaleźć się w granicach Anglii. Pod względem historycznym Berwick przynależy jednak do szkockiego Pogranicza. Pod koniec XII w. w mieście tym Henryk II zbudował zamek. W 1847 r. zniszczono dużą jego część, by zrobić miejsce dla dworca kolejowego, którego budowę nadzorował Robert Stephenson. Mury miejskie przetrwały wszystkie zawieruchy dziejowe, dzięki czemu można dziś obejść po nich całe śródmieście.
Na północ od Berwick leży Eyemouth. Jest to miasteczko rybackie, którego historia przedstawiona jest w miejscowym muzeum. Główną atrakcją tego muzeum jest gobelin wykonany przez mieszkańców w 1981 r. dla upamiętnienia tragedii w 1881 roku, kiedy w czasie sztormu utonęło 189 rybaków. Wstrząsające zdarzenie widać było z brzegu.
Pogranicze Szkocji.
Most na rzece Tweed i widok na Peebles.
Zabytkowy kościół parafialny w Peebles.
Widok na kościół parafialny w Peebles i okolicę.
Fragment dzielnicy High Street w Peebles.
Peebles stanowi spokojną wizytówkę pogranicza
Centrum miasta.
Kościół św. Krzyża (Cross Kirk) w Peebles z 1261 r.
Panorama Pogranicza.
Jedburgh Abbey ruiny opactwa ufundowanego przez Henryka VIII.
Widok na ruiny opactwa Jedburgh Abbey.
Jedburgh Abbey ruiny opactwa.
Jedburgh Abbey ruiny opactwa
Ratusz w Selkirk
Uroczysta parada w Selkirk.
Najstarsza dzielnica w Selkirk.
Centrum Selkirk.
Typowa zabudowa Selkirk.
Okazały pomnik sir Waltera Scotta w Selkirk.
Zamek Floors z 1721 roku w Roxbourghe .
W zamku Floors w Roxbourghe.
Widok na zamek Floors w Roxbourghe .
Widok na zamek Floors w Roxbourghe .
W pobliżu miejscowości Broughton znajduje się Kagyu Samye Ling Tibetan Monastery.
W tym ośrodku buddyzmu tybetańskiego, założonym w 1967 r. w celach naukowo-medytacyjnych, znajduje się autentyczny klasztor buddyjski Samye Ling.
Buddyści z klasztoru Samye Ling.
Klasztor buddyjski Samye Ling.
Klasztor buddyjski Samye Ling.
Klasztor buddyjski Samye Ling.
Miasteczko Galashiels, przez 700 lat odgrywało istotną rolę w gospodarce Pogranicza.
Galashiels
Galashiels
Stary most nad rzeką Tweed w Berwick, w pobliżu granicy z Anglią.
Broughton Gallery w Broughton Place, okazałym domu kastylijskim.
W Broughton Gallery
W Broughton Gallery
Zamek Traquair House, na wschód od Peebles
Brama wejściowa do ogrodów zamku Traquair House,
Zamek Mellerstain House koło Kelso jest jedną z najwspanialszych posiadłości w Szkocji.
Wytworny ogród przed zamkiem Mellerstain House
Skwerek przed zamkiem Mellerstain House.
Wokół rezydencji Mellerstain House rozciąga się starannie
zaplanowany ogród z alejkami, które łagodnie opadają w stronę jeziora.
Kelso jedno z najbardziej malowniczych miasteczek Pogranicza.
Ruiny opactwa w Kelso.
Ruiny opactwa Kelso. Opactwo to było niegdyś największe i najbogatsze w regionie.
Dryburgh Abbey Położone na brzegu rzeki Tweed opactwa są uważane za najbardziej
przemawiające do wyobraźni ruiny Szkocji. Został tu pochowany sir Walter Scott.
Ruiny opactwa Melrose ( Melrose Abbey)
Ruiny opactwa Melrose ( Melrose Abbey)
Ruiny opactwa Melrose ( Melrose Abbey)
Ruiny opactwa Melrose ( Melrose Abbey)
Ruiny opactwa Melrose ( Melrose Abbey)
Ruiny opactwa Melrose ( Melrose Abbey)
Abbtsford House dom sir Waltera Scotta w latach 1811-1832
Abbtsford House dom sir Waltera Scotta.
Abbtsford House dom sir Waltera Scotta
Abbtsford House dom sir Waltera Scotta
Mary Queen ScotsHouse. Maria Stuart spędziła w tym domu kilka tygodni pod koniec 1566 roku, zanim została zmuszona do abdykacji i uwięziona.
Maria Stuart
Miejscowość Hawick w regionie Pogranicze.
Miejscowość Hawick centrum miasta.
Miejscowość Hawick .
Miejscowość Hawick.
Dziesięć kilometrów od Kelso można zwiedzić posępną twierdzę Smailholm Tower,
którą zbudowano na skale w XVI wieku.
Widok na twierdzę Smailholm Tower.
W Smailholm Tower mieści się muzeum z licznymi eksponatami związanymi
z dziejami tego regionu.
Widok na twierdzę Smailholm Tower.
Widok na twierdzę Smailholm Tower.
Jeden z eksponatów w twierdzy Smailholm Tower.
Wnętrze twierdzy Smailholm Tower.
Z murów obronnych twierdzy Smailholm Tower można podziwiać malowniczą
panoramę doliny Tweed.
Okolice Coldstream nad rzeką Tweed.
Coldstream centrum miasta.
Coldstream nad rzeką Tweed.
Żołnierz regimentu Coldstream Guards.
Defilada regimentu Coldstream Guards.
Uroczysta zmiana warty w wykonaniu regimentu Coldstream Guards.
Wejście do Coldstream Museum w dawnym sztabie Moncka.
Dzielnica mieszkaniowa w Coldstream
Widok na Berwick w regionie Pogranicza
Dzielnica Berwick nad rzeką Tweed.
Dzielnica Berwick nad rzeką Tweed.
Widok na port i zamek w Berwick.
Berwick fragment zniszczonego zamku.
Berwick fragment zniszczonego zamku.
Most na rzece Tweed w Berwick.
Ratusz w Berwick.
Śródmieście Berwick.
Podczas uroczystości w Berwick.
Eyemouth dzielnica miasta nad rzekąTweed.
Eyemouth zabytkowy kościół.
Eyemouth to miasteczko rybackie.
Eyemouth bar Bistro.
Kamienny krąg - Stonehenge
Kamienny krąg - Stonehenge
Stonehenge jest jedną z najbardziej znanych megalitycznych budowli świata, jest to prawdopodobnie sanktuarium lub obserwatorium. Leży 10 km od Salsbury w hrabstwie Wiltshire w południowej Anglii. Jeden głaz ma ok. 4 m wysokości i 2,5 m grubości. Waży on od 25 40 ton. Jest 30 głazów wykonanych z szarego piaskowca. Głazy te pochodzą z epoki neolitu oraz brązu.
Początki budowy przypadają na około 3000 r. p.n.e. Można jedynie przypuszczać, jakie obrzędy się tu odbywały. Ustawienie kamieni nie pozostawia wątpliwości, iż krąg ten wiąże się ze Słońcem i zmianami pór roku. Wznoszący go dysponowali dużą wiedzą matematyczną i astronomiczną
Wielkość Stnehenge jest tym bardziej zaskakująca, że jego budowniczowie posługiwali się jedynie narzędziami z kamienia, drewna i kości. Wyrąb, transport oraz ustawianie olbrzymich bloków kamiennych, wymagały tak dużego nakładu pracy, iż twórcy Stnehenge musieli dysponować olbrzymimi zasobami oraz znaczną siłą roboczą. W pierwszym etapie użytkowania konstrukcję otaczał rów i nasyp ziemny. Od strony północno- wschodniej znajdował się drewniany portyk tworzący wejście oraz stojące w głębi dwa ogromne kamienne monolity. Wewnątrz obwodu wykonano 56 jam tworzących linię równoległą do rowu. U schyłku neolitu zburzono portyk, poszerzono wejście, a w środku wzniesiono podwójny krąg złożony z monolitów wykutych z piaskowca i błękitnej skały. Na początku epoki brązu cała konstrukcja została gruntownie przebudowana. Ustawiono koncentryczne kręgi z bloków kamiennych (niektóre ważyły nawet 45 ton) Jeden z kręgów tworzyło pięć konstrukcji z dwóch głazów ustawionych pionowo i jednego leżącego na nich. Jedna z legend głosi, że kamienie przywiózł z dalekich krajów egzotyczny władca, a jego czarni niewolnicy wybudowali z nich krąg. Inna legenda głosi, że to olbrzymy zebrały się w tym miejscu, by przeciwstawić się nadchodzącemu chrześcijaństwu. Za karę zostały zmienione w kamienie przez pewnego porywczego irlandzkiego świętego.
Wszystkie badania wykazują, że linie proste wytyczone przez elementy obiektu służyły celom astronomicznym. Pierwsze powstały ok. 3000 lat p.n.e. i pociągnięto je w taki sposób, aby wskazywały miejsce wschodu słońca w dniu letniego przesilenia. Linie wytyczono ponownie ok. 2000 lat p.n.e. i jeszcze raz około 1550 roku p.n.e. dokonując korekty tak, aby wskazywały ówczesny punkt wschodu słońca w dniu przesilenia letniego.
Widok na kamienny krąg w Stonehenge.
Widok na kamienny krąg.
Fragment kamiennego kręgu.
Fragment kamiennego kręgu.
Fragment kamiennego kręgu.
Elementy kamiennego kręgu.
Elementy kamiennego kręgu.
Fragment kamiennego kręgu.
Model kamiennego kręgu w Stonehenge.
20. Kamienny krąg - Castlerigg
Castlerigg zwany także Keswock Carles, jest jednym z najlepiej zachowanych kamiennych kręgów na terenie Cumbrii. Usytuowany jest pomiędzy wzgórzami parku narodowego Lake District w pobliżu miasteczka Keswick. Składa się obecnie z 38 głazów różnej wielkości i kształtów, ułożonych w nieregularny kamienny krąg o średnicy 30 metrów. Grupa 10 głazów jest uformowana w prostokątną formację, zwaną jaskinią, której pierwotne zastosowanie wyznaczało granice jakiegoś sektora w granicach kręgu. Prawdopodobnie początkowo w kamiennym kręgu były 42 głazy, jednak do naszych czasów nie wszystkie się zachowały. Rozmiar głazów nie jest zbyt duży i tylko kilka z nich ma wysokość powyżej 1,5 m. Największy z głazów ma wysokość 2,5 m i waży 16 ton. Na północ od kamiennego kręgu znajdują się dwa mniejsze kręgi o wysokości 0,9 metra. Na południe od kręgu znajduje się samotny niewielki głaz, z tego samego okresu. Castlerigg powstał w 3200 r. p.n.e. w epoce brązu. Prawdopodobnie pierwotnie stanowił on centrum religijne miejscowej społeczności. Świadczy on o dominacji tej społeczności nad tym terenem. Castlerigg stanowił także miejsce spotkań plemiennych i miejsce pochówków.
Nad tymi stojącymi tu od wieków kamieniami wznoszą się szczyty Skiddaw, Helvelyn, i Crag Hill. W dniu przesilenia letniego 22 czerwca, promienie zachodzącego słońca padają pod takim kątem, że cień najwyższego kamiennego monolitu, kładący się na południowo-wschodnim zboczu wzgórza jest najdłuższy. Układ kręgu wskazuje, że budowniczowie dysponowali znaczną wiedzą na temat ruchu ciał niebieskich. Być może służył on do wyznaczania pozycji księżyca i planet. Niektóre informacje zdobywane dzięki obserwacji nieba, mogły mieć znaczenie dla rozwoju rolnictwa na tych terenach.
Region Cumbrii.
Kamienny krąg Castlerigg w regionie Cumbrii.
Kamienny krąg składa się z 38 głazów różnej wielkości.
Prawdopodobnie początkowo w kamiennym kręgu były 42 głazy.
Grupa 10 głazów jest uformowana w prostokątną formację, zwaną jaskinią, której pierwotne zastosowanie wyznaczało granice jakiegoś sektora w granicach kręgu.
Nad tymi stojącymi tu od wieków kamieniami wznoszą się szczyty Skiddaw, Helvelyn, i Crag Hill.
Układ kręgu wskazuje, że budowniczowie dysponowali znaczną wiedzą na temat ruchu
ciał niebieskich. Być może służył on do wyznaczania pozycji księżyca i planet
Największy z głazów ma wysokość 2,5 m i waży 16 ton.
Park narodowy Lake District, na terenie którego znajduje się kamienny krąg Castlerigg.
Park narodowy Lake District.
Park narodowy Lake District.
