Półwysep Skandynawski jest największym półwyspem Europy, leży między morzami: Norweskim, Północnym, Bałtyckim i Barentsa. Pod względem budowy geologicznej należy on do najstarszej części Europy. Obejmuje tarczę bałtycką oraz pas fałdowań kaledońskich. Góry na Półwyspie Skandynawskim mają łączną długość ok. 1800 km, szerokość do 550 km, a najwyższy szczyt — Goldhopiggen, ma wysokość 2469 m n.p.m. i znajduje się na terytorium Norwegii. W części północnej pasma górskiego, w Szwecji, znajduje się szczyt Kebnekaise o wysokości 2117 m n.p.m. oraz Haltiatunturi o wysokości 1328 m n.p.m.— najwyższy szczyt Finlandii. Góry zostały silnie przeobrażone przez ustępujące lodowce, które zmieniły doliny w fiordy. Najdłuższy z fiordów, Solne, wcina się w ląd na głębokość 204 km.  Półwysep Skandynawski był wielkim ośrodkiem zlodowacenia w Europie a obecnie łączna powierzchnia lodowców wynosi ok. 5 000 km². Szata roślinna zachowała się jeszcze do dziś w stanie stosunkowo mało zniszczonym i ponad 40% powierzchni zajmują lasy. Na całym obszarze Półwyspu Skandynawskiego występują liczne torfowiska.

            Skandynawia — to nazwa regionu północnej Europy, obejmująca kraje: Szwecję, Norwegię, Danię i północno — zachodnią część Finlandii. Państwa te zajmują ogromny obszar, ciągnący się od Przylądka Północnego, leżącego daleko za kołem podbiegunowym, po granicę niemiecko—duńską na południu. Całkowita powierzchnia Półwyspu Skandynawskiego wynosi ok. 800 000 km² . Ze ściśle geograficznego punktu widzenia termin „Skandynawia” odnosi się do krajów położonych na Półwyspie Skandynawskim (tj. Szwecji i Norwegii), pojęcie to tradycyjnie rozciąga się na Danię, ponieważ te trzy kraje powiązane są więzami historycznymi (Unia Kalmarska) i kulturowymi (mitologia nordycka, języki skandynawskie, wikingowie, luteranizm). Z krajów skandynawskich wywodzili się Wikingowie.