Wał Hadriana

Północno – wschodnie krańce Anglii to dywany wrzosowisk, ruiny zamków, katedry i bezładnie zabudowane wioski. Jest tu Park Narodowy Northumberland. Południową część parku przecina Wał Hadriana, świadectwo 400-letniego panowania Rzymian w Brytanii, który wyznaczał północną granicę cesarstwa.

          Konflikty między Szkotami i Anglikami trwały przez 1000 lat po odejściu Rzymian, nawet po unii z 1603 roku. Łańcuch ufortyfikowanych średniowiecznych zamków ciągnie się wzdłuż wybrzeża, podczas gdy inne twierdze nad rzeką Tweed, które niegdyś broniły północnej flanki Anglii, leżą przeważnie w ruinie. W VII  wieku, za czasów św. Aidana, Northumbria stanowiła dla północnej Anglii kolebkę chrześcijaństwa, ale wikingowie w wyniku powtarzających się od 793 roku najazdów  zniszczyli ośrodki życia religijnego. Jednak część świętych wciąż znajduje miejsce w tutejszej tradycji,   a szczątki św. Kutberta i Bedy Czcigodnego są złożone w Durham. Wpływ rewolucji przemysłowej zaznaczył się szczególnie na terenach wokół ujść rzek Tyne, Wear i Tees, czyniąc z tego  regionu największy na północy ośrodek wydobycia węgla i przemysłu stoczniowego.

          Resztki potężnego niegdyś Muru Hadriana na północy Anglii, który zbudowano w latach        117 - 138 n.e.  wykorzystując naturalne walory obronne terenu, takie jak pasma wzgórz, świadczą          o istniejącej wtedy potrzebie zabezpieczenia interesów Rzymu w odległej Brytanii. Największy mur obronny w cesarstwie rzymskim to zasługa dwóch ludzi : namiestnika Aulusa Platoriusa Neposa           i cesarza Publiusa Aeliusa Hadrianusa – Hadriana. Żołnierze z trzech legionów uwiecznili swoje imiona na kamieniach, z których budowali ową „zaporę przed barbarzyńcami”. Niezależnie od okresu bezpośrednio po śmierci Hadriana, kiedy granice cesarstwa rzymskiego uległy dalszemu przesunięciu na północ, Wał Hadriana stanowił jeszcze przez trzy stulecia system fortyfikacji granicznych, przecinając całą szerokość międzymorza od Tyne na wschodzie do zatoki Soway na zachodzie. Długość ta wynosiła 80 mil rzymskich, a więc około 118 km. Ma 4,5 m wysokości i 2,5 – 3 m szerokości. Składa się z około 750 000 m³ kamieni. Dodatkową obronę zapewniał system rowów. Umocnienia graniczne uzupełniało 320 wież obserwacyjnych, 17 fortów i 80 bram. Żołnierzy zaopatrywały na zapleczu miasta Corbridge     i Carlisle, natomiast przy South Shields, u ujścia Tyne wzniesiono Fort Arbeia, w którym magazynowano towary sprowadzane z południa Brytanii lub drogą morską z kontynentu europejskiego.

Około 118 km długości liczył Wał Hadriana ciągnący się w poprzek kraju

Dzik – herb stacjonującego jednego z legionów  rzymskich, wykuty w murze

Pozostałości potężnego systemu fortyfikacji w Brytanii.

Tablica informacyjna  obok pozostałości Wału Hadriana

Granica: Anglia – Szkocja

Granica: Anglia – Szkocja

CARLISLE

          Ze względu na bliskość pogranicza Szkockiego, Carlisle przez długie lata pełniło funkcje obronne.

Zwane przez Rzymian Luguvalium, było wysuniętą placówką Wału Hadriana.

Carlisle zdobywali i łupili kolejno: Duńczycy, Normanowie i przygraniczni najeźdźcy. Od 1133 r. było ono siedzibą biskupa, a w 1158 r. uzyskało prawa miejskie. Miasto zostało poważnie zniszczone             za panowania Karola I w XVII wieku, podczas wojny domowej. Dzisiaj Carlisle jest stolicą regionu Cumbrii i posiada ok. 100 tyś. mieszkańców.

            Wokół zachodnich granic miasta zachowały się fragmenty fortyfikacji i zamek z czasów rzymskich. W wieży zamkowej mieści się muzeum z cennymi eksponatami z dawnych czasów.             W mieście  można podziwiać katedrę z 1122 roku, która pierwotnie była opactwem augustianów.

W muzeum „Tullie House Museum” można zapoznać się z eksponatami z przeszłości Carlisle. Wspaniałe są eksponaty z czasów rzymskich i zatargów granicznych w średniowieczu. W pobliżu tego muzeum znajdują się ruiny klasztoru Lanercost z  XII wieku.

Region Cumbrii, którego stolicą jest Carlisle.

Carlisle.

Uliczka w centrum miasta.

Rynek w Carlisle.

W śródmieściu Carlisle.

Piękne kwietniki na placach w Carlisle.

Fragment placu z pięknymi kwietnikami.

Fragment fortyfikacji z czasów rzymskich.

Widok na mury obronne i zamek.

Fragment fortyfikacji z czasów rzymskich.

 W wieży zamkowej mieści się muzeum

Przed wejściem do zamku

W wieży zamkowej mieści się muzeum

Muzeum w wieży zamkowej.

Carlisle Hall

W samym centrum Carlisle znajduje się muzeum Guldhall.

Katedra w Carlisle- pierwotnie opactwo augustianów, pochodzi z 1122 roku

Katedra w Carlisle.

Fragment kolumny z katedry.

Kwietnik obok katedry w Carlisle

Tullie House Museum – to muzeum prezentujące wspaniałe eksponaty z czasów rzymskich.

Tullie House Museum

Eksponaty w Tullie House Museum.

Eksponat w Tullie House Museum.

Eksponat w Tullie House Museum.

Eksponat w Tullie House Museum.

Eksponat w Tullie House Museum.

Fragment mozaiki z czasów rzymskich.

Okolice Carlisle.

Region Cumbrii uznany jest za Krainę Jezior.

Okolice Carlisle.

Do tradycyjnych sportów w regionie Cumbrii należą biegi przełajowe po wzgórzach.

Region Cumbrii – jedno z licznych jezior.

York

            Miasto York jest stolicą regionu  North Yorkshire i posiada ok. 180 tyś. mieszkańców. Region ten posiada liczne ciekawe zabytki, urzeka pięknymi krajobrazami z zielonymi dolinami, wrzosowiskami i malowniczymi wioskami. Miasto YORK założone zostało na początku I wieku n.e.     i przez wiele lat było największym miastem w północnej Anglii. Miasto to , nazwane przez Rzymian Eboracum, było także główną bazą militarną. W 211 r. zmarł tu cesarz Septymiusz Sewer, a w 306 r. Konstancjusz I  Chlorus. W Yorku Konstantyn I Wielki, został obwołany cesarzem przez swoje wojska. Sto lat później  rzymska armia wycofała się z wyspy.

W 866 r. armia Wikingów zdobyła York w 876 roku i ich królowie rządzili tym obszarem przez prawie sto lat. W 954 r. ostatni król Wikingów – Eryk Krwawy Topór został wygnany, a jego ziemie wcielono do jednoczącej się Anglii. W latach 1100 – 1500 York był drugim miastem Anglii.

            Katedra w Yorku jest największą średniowieczną katedrą w Anglii i dominuje nad miastem. Ścisłe centrum miasta otoczone jest przez mury wybudowane w 1220 r. przez Henryka III,  których fragmenty zachowały się do dziś. W Yorku znajduje się jeden z lepszych brytyjskich uniwersytetów – University of York. York jest również znany z dużej liczby pubów. Mówi się, że każdego dnia roku można iść do innego pubu. W centrum miasta zachowało się dużo średniowiecznych zabytków. Wiele    z tych zabytkowych domów przy wąskich, krętych uliczkach, znajduje się pod opieką konserwatora. Samochodom zakazano wjazdu do centrum miasta i tylko rowery są powszechnym środkiem transportu.

Region  North Yorkshire.

Typowa uliczka w Yorku

Wspaniała atmosfera uliczki w Yorku

Zabytkowa uliczka.

Fragment centrum Yorku.

W drodze do Katedry św. Piotra.

Katedra św. Piotra w Yorku zbudowana w latach 1220 – 1470 r. Jest to największy gotycki kościół na północ od Alp. Ma on 158 m długości i 76 m szerokości. Zachował się tu  najbogatszy zespół średniowiecznych witraży.

                                                   Katedra św. Piotra w Yorku

Katedra św. Piotra.

Wieże katedry

Pomnik cesarza rzymskiego Konstantyna Wielkiego  przed katedrą.

Bliźniacze wieże katedry

Pomnik cesarza rzymskiego Konstantyna Wielkiego 

W Katedrze św. Piotra.

Wspaniałe witraże  w Katedrze św. Piotra.

W Katedrze św. Piotra.

W Katedrze św. Piotra.

                                                            W Katedrze św. Piotra w Yorku

Twierdza warowna  Clifford’s Tower z czasów rzymskich.

Jeden z zabytkowych budynków w centrum miasta.

Budynek City Art Gallery.

Fragment murów obronnych otaczających centrum miasta.

Jeden z zabytkowych drewnianych domów.

Fragment drewnianego zabytkowego budynku.

Fragment Starego Miasta z wąskimi uliczkami.

Fragment średniowiecznej ulicy.

STRATFORD-UPON-AVON

Stratford–upon–Avon, położone na zachodnim brzegu rzeki Avon, w samym sercu Midlands, to jedno z najsławniejszych miast Anglii, jego początki sięgają czasów rzymskich.

O charakterze tego regionu, w większym stopniu niż gdzie indziej, decyduje krajobraz. Malownicze domy, puby, kościoły, wzniesione z drewna oraz z kamienia, tworzą harmonijną całość. Jest wiele domów charakterystycznych dla architektury epoki Tudorów – zdobiące je ciemne belki kontrastują        z białym murem. Ta kraina Szekspira graniczy z przemysłowym centrum Anglii.

William Szekspir urodził się w Stratford–upon–Avon  23 kwietnia 1564 roku, w dzień             św. Jerzego. Miłośnicy dzieł dramaturga przybywają do tego miasta od czasu jego śmierci w 1616 roku.

Dzięki zorganizowanym zbiórkom pieniędzy w 1847 roku udało się kupić dom, w którym Szekspir się urodził. W rezultacie Stratford stało się literackim sanktuarium największego dramaturga Anglii.

Stratford–upon–Avon to jedno z najsławniejszych miast Anglii.

Stratford–upon–Avon – Stare Miasto.

Stylowe budynki w Stratford–upon–Avon.

Na tej ulicy jest dom w którym urodził się William  Szekspir

Dom w którym urodził się William  Szekspir

Dom w którym urodził się William  Szekspir

Domy charakterystyczne dla architektury epoki Tudorów.

Budynek z VII w

            Kościół św. Trójcy w Stratford, gdzie pochowano Szekspira w 1616 r.

Kościół św. Trójcy w Stratford, gdzie pochowano Szekspira w 1616 r.

William  Szekspir