Włochy

Republika San Marino zajmuje wzniesienie Monte Titano, z którego roztacza się widok na Rimini i Adriatyk. Brzoskwiniowe i mandarynkowe sady, plaże i piękne nadmorskie hotele - takie widoki ogląda się w drodze do San Marino, położonego wewnątrz Włoch. Republiki ta od 1700 lat cieszy się niepodległością.

Maleńkie San Marino, zostało założone przez Świętego Marinusa, mnicha i kamieniarza żyjącego w IV wieku, który zbiegł przed religijnymi prześladowaniami w czasach cesarza Dioklecjana. Założył tu małą wspólnotę chrześcijańską. Właścicielka ziemi, pani Rimini zapisała ją w testamencie wspólnocie chrześcijańskiej. Świętemu Marinusowi towarzyszyłŚwięty Leon, założyciel pobliskiego San Leo. Wolna wspólnota chrześcijańska przetrwała do X w., następnie stała się lennem diuka Spoletta. Pierwotna struktura rządu San Marino złożona była z samorządowego zgromadzenia zwanegoArengo, które składało się z przedstawiciela każdej rodziny. W 1243 r. po raz pierwszy mianowano dwóch Kapitanów Regentów (Capitani Reggenti) sprawujących władzę. Do dzisiaj, co 6 miesięcy, zmieniają się osoby sprawujące regencję. Pierwsze prawo na kształt konstytucji republiki powstało w roku 1263. Stolica apostolska potwierdziła niezależność San Marino w 1291 r.

Obszar San Marino składał się do 1463 r. jedynie z Monte Titano, kiedy to republika przystąpiła do sojuszu przeciwko Sigismondo Pandolfo Malatesta, panu Rimini, którego później pokonano. W rezultacie tych wydarzeń papież Pius II nadał San Marino miasta: Fiorentini, Montegiardino i Serravalle. Trochę później miasto Faetano przyłączyło się do republiki z własnej woli. Od tego czasu obszar San Marino pozostał niezmieniony. Jeszcze w 1797 r. Napoleon chciał powiększyć obszar Republiki San Marino, ale mieszkańcy nie zgodzili się na powiększenie terytorium.

San Marino w swej historii było okupowane przez obce wojska trzy razy, przez krótkie okresy:

- w 1503 r. Cesare Borgia, znany jako Valentino, okupuje republikę do swojej

śmierci, która następuje kilka miesięcy później;

- w 1739 r. kardynał Alberoni użył wojska aby okupować kraj. Obywatele odmówili

płacenia podatków i potajemnie wysłali list do papieża Klemensa XII z prośbą o

pomoc. Odpowiedzią było uznanie przez papieża praw San Marino, które

przywróciło mu niepodległość;

- ostatnia okupacja miała miejsce w 1944 r. podczas II wojny światowej . San Marino oficjalnie było neutralne, jednak siły niemieckie przeszły przez jego terytorium, a siły aliantów podążyły za nimi. Wojska alianckie okupowały San Marino tylko tak długo jak to było konieczne militarnie i trwało to tylko kilka tygodni.

Republika San Marino ma powierzchnię 61,6 km² i 28,8 tyś mieszkańców. Utrzymuje stosunki dyplomatyczne i konsularne z wieloma państwami na całym świecie. Władzę ustawodawczą w kraju sprawuje Wielka Rada Generalna, złożona z 60 członków. Jej kadencja trwa 5 lat. Wielka Rada Generalna co 6 miesięcy mianuje pełniących rolę głowy państwa dwóch kapitanów regentów. Wybiera także Radę Dwunastu, która jest organem sprawiedliwości zarazem sądem III instancji. Władza wykonawcza jest w rękach Kongresu Stanu złożonego z 10 Sekretarzy (ministrów) i Rad Zamku zajmujących się poszczególnymi dziedzinami gospodarki.

Republika San Marino podzielona jest na dziewięć Zamków, na czele których stoją wybierani na okres dwóch lat: Kapitan Zamku i Rada Pomocnicza. Dziewięć Zamków obszarowo odpowiada dawniejszemu podziałowi na okręgi parafialne. Ze wszystkich pozostałych w Europie małych państewek, przetrwanie San Marino jest najbardziej zaskakujące. Oprócz Watykanu, jego historia miała całkiem inny przebieg, jest to jedyne państwo w Europie otoczone całkowicie przez jedno obce państwo. Różne pakty o przyjaźni były podpisywane z Włochami, ale San Marino dumnie zaznacza swą niezależność. Wstępując do Rady Europy, jako pełnoprawny członek w 1988 r., San Marino przewodniczyło organizacji w pierwszej połowie 1990 r. Jest także członkiem Organizacji Narodów Zjednoczonych od 1992 r. San Marino ma własną mennicę, znaczki pocztowe, drużynę piłki nożnej, a nawet 1000-osobową armię. W tym małym kraju, którego granice w najszerszym miejscu dzieli odległość 12 km, nie ma cła. Stolica San Marino jest przez większą część roku zatłoczona turystami. Garibaldi, który szukał tu schronienia po ucieczce z Wenecji w 1849 roku, został uczczony pomnikiem na Piazza Garibaldi.Borgomaggiore, największe miasto kraju, leży u stóp Monte Titano i połączone jest ze stolicą kolejką linową. Głównym źródłem dochodu San Marino jest turystyka. Rocznie kraj ten odwiedza ponad 3 miliony turystów. Pozostałe kluczowe gałęzie gospodarki to bankowość, przemysł odzieżowy, elektroniczny i ceramiczny. San Marino sprzedaje również kolekcjonerskie znaczki pocztowe i monety. Pierwsze pamiątkowe materiały filatelistyczne wydano w 1894 r. Aktualnie San Marino jest powszechnie znane z produkcji znaczków, a handel nimi stanowi istotne źródło przychodów budżetowych. W przeszłości tradycyjnymi zajęciami mieszkańców państwa były uprawa roli i hodowla owiec. Współcześnie rolnictwo skupia się na uprawie zboża, plantacjach winogron, sadownictwie, oraz hodowli bydła i trzody chlewnej. Na podstawie umów z Włochami San Marino posiadało prawo emitowania i wykorzystywania jednostki monetarnej tego kraju - lira. Po utworzeniu "strefy euro" Rada Unii Europejskiej zawarła podobną umowę w odniesieniu do nowej waluty. Dostępne w niewielkiej ilości monety euro z San Marino mają sporą wartość kolekcjonerską.

W mieście San Marino zachowały się średniowieczne domy, place i fortyfikacje. Gród otaczały mury obronne z licznymi bramami i basztami. Powyżej grodu, na trzech wierzchołkach góry Titano zbudowano obronne zamki połączone murami. Największą z nich to twierdza La Rocca o Guaita. Została zbudowana już w XI wieku. Swój obecny kształt uzyskała po przebudowach w XV wieku. Nad twierdzą góruje wieża o przekroju wydłużonego pięcioboku, która została zbudowana bezpośrednio na skale (bez fundamentów). Oprócz zachowanej w dobrym stanie wieży i murów obronnych, tuż przy bramie wejściowej znajduje się niewielka kapliczka. Z wieży widoczne są pięcioboczne wieże dwóch pozostałych fortyfikacji, które zbudowano w XIII wieku: La Cesta o Fratta oraz Montale. W środkowej La Cesta o Frata mieści sięMuzeum Starej Broni.

Katedra poświęcona pamięci św. Marino została zaprojektowana przez Antonio Serra, bolońskiego architekta w 1826 r. w miejscu jednego z pierwszych kościołów zbudowanych w okresie przedromańskim. Jest to trójnawowa bazylika w stylu klasycznym z fasadą ozdobioną kolumnami. We wnętrzu katedry, po lewej stronie, w niszy w pobliżu prezbiterium, stoi podwójny fotel kapitanów - regentów. Po prawej stronie w srebrnej urnie znajdują się prochy św. Marino. Stojąc na placu przed katedrą, w głębi po prawej stronie widać masywną sylwetkę romańskiej dzwonnicy pochodzącej z 600 r. Obok niej znajduje się niewielki, szesnastowieczny kościół pod wezwaniem św. Piotra, przebudowany ok. 1826 r. W absydzie kościoła znajdują się dwa wgłębienia. Zgodnie z tradycyjnym przekazem jest to miejsce, w którym sypiali św. Marino i św. Leo. Przy Piazza della Liberta mieści się ratusz Palazzo Pubblico, siedziba rządu republiki. Ratusz został zbudowany w stylu gotyckim pod koniec XIV w. w miejscu wcześniejszego Domus Comunis Magna (Wielki Dom Rajców). W latach późniejszych był wielokrotnie przebudowywany i remontowany. Pod koniec XIX wieku został odtworzony zgodnie ze swoim pierwotnym wyglądem. Wejście do budynku umieszczone jest w podcieniach zamkniętych trójprzęsłową arkadą. Wewnątrz znajduje się 60-cio osobowa Wielka Sala Rad, Sala Zgromadzeń i Sala Głosowań. Fasada ratusza ozdobiona jest herbami dziewięciu Zamków wchodzących w skład republiki. Nad środkowym łukiem arkady znajduje się kartusz z herbem republiki. Na wysokości półpiętra, w prawym narożniku budynku, umieszczona jest brązowa statuetka przedstawiająca Św. Marino. Nad ratuszem góruje wieża zegarowa, a nad tarczą zegarową umieszczona jest mozaika przedstawiająca postacie św. Marino, św. Leo i św. Agaty. Wieża i korpus ratusza zwieńczone są blankami. Pod powierzchnią placu znajduje się średniowieczny kompleks cystern gromadzących wodę deszczową dla potrzeb miasta. Pomnik na placu to Statua Wolności.

San Marino zawsze było znane ze swoich kuszników. Co roku odbywa się w mieście festiwal Dni Średniowiecza "Medieval Days", podczas którego rozgrywany jest turniej kuszniczy. Obchodom towarzyszy wiele różnych imprez, m. in. festiwal muzyki średniowiecznej, liczne parady, w których uczestnicy przebrani w historyczne stroje niosą sztandary. Towarzyszą im pokazy akrobatów i kuglarzy.

San Marino stanowi enklawę na

obszarze Włoch

Podział administracyjny San Marino

Widok na San Marino, jedno z najmniejszych państw Europy.

San Marino położone jest w górzystym terenie wchodzącym w skład pasma

Apeninów. Najwyższy szczyt Monte Titano ma wysokość 749 m n.p.m.

Widok z wieży zamku La Rocca na La Cesta o Frata

Ratusz w San Marino

Św. Agata, św. Marino i św. Leo na wieży ratusza

w San Marino.

Uliczka w San Marino.

Katedra św. Marino zaprojektowana przez Antonio Serra, bolońskiego architekta.

Droga prowadząca do zamku La Rocca o Guaita.

Uliczka w pobliżu ratusza w San Marino.

Schody prowadzące do zamku La Rocca o Guaita.

Widok z wieży zamku La Rocca o Guata w kierunku ratusza.

Kapliczka na zamku La Rocca o Guata w San Marino.

Twierdza La Rocca o Guata została zbudowana w XI wieku.

Widok z tarasu obok Ratusza w San Marino.

Wielki dom Rajców w San Marino został przebudowany pod koniec XIX w.

Wewnątrz znajduje się 60-cio osobowa Wielka Sala Rad, Sala Zgromadzeń i Sala Głosowań.

San Marino słynie też z wyścigów Formuły I.

Na tarasie przy Piazza della Liberta.

Widok z tarasu przy Piazza della Liberta.

Fragment murów obronnych przy Piazza della Liberta.

Wejście do katedry poświęconej pamięci św. Marino.

Zbliża się rozpoczęcie uroczystej procesji

w dniu Bożego Ciała na placu przed katedrą.

Przed katedrą.

Plac przy katedrze w San Marino przed rozpoczęciem uroczystej procesji

w Boże Ciało .

Rusza procesja .

Uroczysta procesja idzie uliczkami San Marino.

W mieście San Marino zachowało się dużo średniowiecznych domów,

w których mieszczą się liczne sklepy z pamiątkami.

Statua Wolności w centrum San Marino.

Zwiedzanie centrum San Marino.

Przed wejściem do ratusza w San Marino.

W San Marino znajduje się wiele zabytkowych domów, murów obronnych

z licznymi bramami.

Średniowieczne uliczki w San Marino.

Zwiedzanie San Marino.

Plac przed ratuszem i Wielkim Domem Rajców w San Marino.

W sklepie z upominkami w San Marino.

Przed Wielkim Domem Rajców w San Marino.

San Marino jest czyste i zadbane.

Rocznie kraj ten odwiedza ponad 3 mln. turystów

Degustacja win przed sklepem z napojami.

San Marino znane jest także ze swojej gościnności.

Jest tu raj dla turystów cały rok.

Triest jest miastem w północno-wschodnich Włoszech, nad Zatoką Triesteńską (Morze Adriatyckie), w pobliżu granicy ze Słowenią. Jest stolicą regionu autonomicznego Friuli - Wenecja Julijska, posiada ok. 230 tyś. mieszkańców i jest największym portem handlowym nad Morzem Adriatyckim. W Trieście rozwinięty jest przemysł stoczniowy, rafineryjny, hutnictwo żelaza, przemysł maszynowy i precyzyjny. Znajdują się tutaj liczne instytuty naukowe, ogród botaniczny, akwarium morskie i wspaniałe muzea.

W starożytności Triest był rzymską kolonią; do XII w. był kolejno pod panowaniem Ostrogotów, Bizancjum, Longobardów, Franków, następnie we władaniu lokalnych biskupów. Od 1202 do 1379 podległy był Wenecji, a od 1382 r. w posiadaniu Habsburgów austriackich. Od 1891 r. był to główny port Austro - Węgier, a w 1919 r. przyznany Włochom (traktaty pokojowe po I wojnie światowej). Po zakończeniu II wojny światowej, do 1947 r. Triest, wraz z okręgiem, był podzielony na strefy okupacyjne pomiędzy Brytyjczyków, Amerykanów i Jugosłowian. W 1954 r. Triest ostatecznie został przyłączony do Włoch. Triest niegdyś konkurował z Wenecją w dziedzinie handlu na Adriatyku, potem był oknem na świat cesarstwa austro - węgierskiego. Obecnie to port bez zaplecza i jego elegancja nieco już spłowiała. W Citta Nuova długie, proste aleje biegną wzdłuż Wielkiego Kanału, gdzie niegdyś przybijały wspaniałe żaglowce, a na południowy zachód rozciąga się Piazza dellUnita dItalia - pełen kawiarń, największy wychodzący na morze rynek we Włoszech. U wejścia na plac stoi ozdobne Municipio inspirowane XIX-wieczną architekturą "ck monarchii". Przy jego wylocie ciągnie się długie nabrzeże, przy którym znajduje się Acqario Marino (Akwarium Morskie). Za Municipio rozpoczynają się wąskie, kręte uliczki Citta Vecchia. Strome schody obok Teatro Romano prowadzą do Duomo di San Giusto z VI w. Dwie bazyliki z V w.połączono w XIV stuleciu w jedną czteronawową budowlę. Na szczycie wzgórza wznosi się XV-wieczny wenecki Castello (zamek) z pięknym widokiem na miasto i nabrzeże. Na przedmieściach Triestu, w bujnych zielonych ogrodach, w pobliżu nadmorskiego miasta Barcola, wznosi się bajeczny zamek - Castello di Miramare. Zbudowany on został na podobieństwo średniowiecznej fortecy w latach 1856 - 1860 r. i był letnim domem austriackiego arcyksięcia Maksymiliana Ferdynanda .

Widok na dzielnice portowe Triestu.

Triest ma wiele eleganckich domów stojących przy nabrzeżach jego długiego portu.

W tej dzielnicy Triestu mieszczą się banki i urzędy.

Przy nabrzeżu portu.

U stóp wzgórza zamkowego, przy Piazza della Liberta, stoją eleganckie budynki

i pełen wdzięku Porticato di San Giovanni, zbudowany w 1523 r.

Elegancka zabudowa Triestu.

Wielki Kanał w Trieście.

Piazza della Liberta z XV-wiecznym

Palazzo del Comune na Starym Mieście.

W okolicy zamku Castello di Miramare.

Zamek Castello di Miramare w Trieście

Widok na zamek Castello di Miramare, jego park i port.

Dziedziniec przed wejściem do zamku Castello di Miramare

Widok na zamek Castello di Miramare od strony morza.

Zwiedzanie pomieszczeń Castello di Miramare.

W sypialni austriackiego arcyksięcia Maksymiliana Ferdynanda

Hol w Castello di Miramare.

Salon dam do towarzystwa

Mieszkanie majordomusa.

Schody wewnętrzne

Gabinet arcyksięcia Maksymiliana Ferdynanda.

Jadalnia z niebieskimi tapetami i holenderskimi meblami.

Buduar Carlotty, w którym malowała i pisała poezje.

Pokój Carlotty, w którym grywała na pianinie.

Kaplica w Castello di Miramare - prawdopodobnie podarowana arcyksięciu

Maksymilianowi Ferdynandowi przez społeczność Triestu.

Sala Róży Wiatrów - nazwa jej wzięła się od kwadrantu (tarczy zaznaczonej na suficie)

połączonego z wiatrowskazem na wieży zamkowej, wskazującego kierunek wiatru.

Wejście na hol na pierwszym piętrze w Castello di Miramare.

Salon książąt .

Salon przeznaczony dla gości.

Sala audiencji.

Salon chiński.

Sala konwersacji.

Fragment sali tronowej w Castello di Miramare - widok z góry.

Fragment sali tronowej.

Sala księcia DAosta.

Widok na ogród obok Castello di Miramare.

Pomnik arcyksięcia Maksymiliana Ferdynanda odsłonięty 31.04.1875 r.

(dzieło rzeźbiarza Schillinga, aktualnie znajduje się na Piazza Venezia )

Widok na Castello di Miramare w Trieście od strony morza.

Polski Cmentarz Wojenny pod Monte Cassino - cmentarz polskich żołnierzy poległych w bitwie powstał na przełomie 1944 i 1945 roku, według projektu architektów Hryniewicza i Skolimowskiego. Zbudowano go na płaskim odcinku terenu pomiędzy Monte Cassino i wzgórzem "593", a więc w miejscu najbardziej wymownym. To właśnie tamtędy szły główne natarcia 3 Dywizji Strzelców Karpackich. Uroczyste oddanie cmentarza nastąpiło 1 września 1945 r. Zbudowali go żołnierze, uczestnicy bitwy. Spoczywa w nim 1051 poległych. Ze względu na sytuację polityczną, weterani bitwy nie mogli powrócić po wojnie do kraju, wielu z nich pozostało na emigracji we Włoszech i Wielkiej Brytanii. Sam gen. Anders, który zmarł w 1970 r. w Londynie, zażyczył sobie być pochowanym wśród swoich żołnierzy pod Monte Cassino. Jego grób stanowi centralny punkt cmentarza.

D-ca II Korpusu na cmentarzu polowym po bitwie pod Monte Cassino.

Kompania honorowa 2 Warszawskiej Dywizji Pancernej podczas uroczystości

otwarcia Polskiego Cmentarza Wojennego pod Monte Cassino w dniu 01.09.1946 r.

01.IX.1946 r. Generał Anders składa akt erekcyjny cmentarza pod Monte Cassino.

Ostatnia droga gen. Władysława Andersa do podnóża opactwa Monte Cassino -

miejsca wiecznego spoczynku wśród żołnierzy 2 Korpusu, poległych w czasie walk

w maju 1944 r.

Jan Paweł II na Polskim Cmentarzu Wojennym

pod Monte Cassino.

Polski Cmentarz Wojenny pod Monte Cassino ( zdjęcie z 1973 r.)

Przed wejściem na Polski Cmentarz Wojenny

pod Monte Cassino (1973 r.)

Polski Cmentarz Wojenny pod Monte Cassino 14.06.2006 r.

Na Polskim Cmentarzu Wojennym spoczywa 1051 poległych

w czasie walk pod Monte Cassino.

Groby 1051 żołnierzy polskich poległych w bitwie pod Monte Cassino.

Grób gen. Władysława Andersa w centralnym punkcie cmentarza.

Polski Cmentarz Wojenny odwiedzany jest przez licznych turystów,

nie tylko z Polski.

W centralnym miejscu znajduje się grób gen. Władysława Andersa.

Aleja łącząca Polski Cmentarz Wojenny z klasztorem benedyktynów

na Monte Cassino.

Cmentarz żołnierzy angielskich pod Monte Cassino

(pochowano ich tu ok. 5 tyś. )

Cmentarz żołnierzy niemieckich pod Monte Cassino.

(pochowano ich tu ok. 20 tyś. )

Jedna z kwater cmentarza żołnierzy niemieckich pod Monte Cassino.

Rimini jest miastem w regionie Emilia - Romania, przy ujściu rzeki Marecchia do Morza Adriatyckiego. Miasto to było od 268 r. p.n.e. pod władzą Rzymu, a od 538 r. n.e. zostało włączone do Bizancjum. Od XIII w. Rimini było terenem walk gibelinów z gwelfami, a w roku 1528 zostało włączone do Państwa Kościelnego i wraz z nim w 1860 r. weszło w skład Królestwa Włoskiego.

Rimini posiada ok. 130 tyś mieszkańców, liczne zabytki i muzea. Jest ekskluzywną nadmorską miejscowością wypoczynkową, znajduje się tu port handlowy, rybacki i lotnisko . Uroki Rimini opiewał w swoich filmach Federico Fellini (1920-1993 r.), reżyser tu urodzony i wychowany. Dziś jest tu największa plaża w Europie. Na wybrzeżu ciągnącym się niemal 15 km znajdują się liczne kluby, restauracje i bary. W starej dzielnicy Rimini panuje przyjemna cisza. Urocze brukowane uliczki zbiegają się na placu Piazza Cavour, przy którym stoi pałac z XIV w Palazzo del Podesta. Najpiękniejszą budowlą miasta jest świątynia Tempio Malatestiano, pierwotnie był to kościół Franciszkanów. Fundatorem świątyni był Sigismondo Malatesta (1417-1468 r.), spadkobierca rodu władającego miastem w średniowieczu.

W Rimini znajduje się największa plaża w Europie.

Na wybrzeżu ciągnącym się niemal 15 km, znajdują się liczne kluby,

restauracje i bary.

Widok na dzielnice Rimini przy ujściu rzeki Marecchia do Morza Adriatyckiego.

Plaże Rimini są czyste i dobrze utrzymane.

Port jachtowy nocą.

Piękna fontanna w parku w Rimini.

Most z XIII w. nad rzeką Marecchia w Rimini.

Świątynia Tempio Malatestiano, pierwotnie była Kościołem Franciszkanów w Rimini.

Rzeźba Agostina di Duccio z 1451 r. znajdujące się we

wnętrzu świątyni Tempio Malatestiano w Rimini.

Rzeźba Agostina di Duccio z 1451 r. znajdujące się we

wnętrzu świątyni Tempio Malatestiano w Rimini.

Wnętrze Świątyni Tempio Malatestiano w Rimini.

Jedna z rzeźb Agostina di Duccio z 1451 r. we wnętrzu

świątyni Tempio Malatestiano.

W Delfinarium w Rimini.

Rimini - Italia w miniaturze

Rimini - Italia w miniaturze.

Rimini - Italia w miniaturze

Rimini - Europa w miniaturze.

Rimini - Italia w miniaturze

Na plaży w okolicach Rimini.

Nad Adriatykiem

W basenie na terenie kempingu Lido di Jesolo.

Nad Adriatykiem koło kempingu Lido di Jesolo.

W 529 r. Benedykt z Nursji założył na wzgórzu opactwo - siedzibę zakonu benedyktynów. Miejsce klasztoru znajdowało się na dawnej siedzibie świątyni Apollina. Benedykt zniszczył starą budowlę i poświęcił miejsce Janowi Chrzcicielowi. Napisał swą słynną "Regułę zakonu", która określa trzy podstawowe obowiązki mnicha: modlitwę, czytanie i pracę fizyczną. Reguła ta stała się zbiorem zasad życia zakonnego i obowiązuje w całej zachodniej Europie.

Strategiczne położenie klasztoru na Monte Cassino, niedaleko ważnej drogi łączącej Rzym z Neapolem, sprawiło, że wielokrotnie stawał się on celem ataków. W 584 r. Lombardowie zdobyli wzgórze i wygnali mnichów do Rzymu. Mnisi powrócili do swojej siedziby w 718 r., ale już w 883 r. wzgórze zdobyli Saraceni, niszcząc doszczętnie klasztor. Klasztor odbudowano dopiero w XI w. pod przewodnictwem opata Dezyderego (przyszłego papieża Wiktora III). W okresie średniowiecza opactwo stało się swoistym centrum kultury : założono bibliotekę, a mnisi stali się znani ze swoich manuskryptów. Kościół na Monte Cassino został konsekrowany przez papieża Aleksandra II w 1071 r., a w 1321 r. papież Jan XXII podniósł ten kościół do rangi katedry i zakończył niezależność zakonu od władzy papieża. W 1349 r. opactwo nawiedziło trzęsienie ziemi, niszcząc część zabudowań, a w 1799r. wzgórze zdobyły wojska Napoleona. Od 1866 r. klasztor jest pomnikiem narodowym. Podczas II wojny światowej klasztor został doszczętnie zniszczony podczas bitwy pod Monte Cassino. Sporo archiwalnych dokumentów zdołano uratować, wywożąc je do Watykanu. Po wojnie rząd włoski odbudował klasztor, a papież Paweł VI konsekrował bazylikę w 1964 r.

Najstarsze benedyktyńskie opactwo stoi na wzgórzu Monte Cassino we włoskich Apeninach.

Widok na klasztor benedyktyński i Polski Cmentarz Wojenny pod Monte Cassino.

Droga do Klasztoru na Monte Cassino.

Dziedziniec Dobroczyńców przed bazyliką w klasztorze na Monte Cassino.

Przed renesansowym Krużgankiem Dobroczyńców w klasztorze na Monte Cassino.

Wejście do bazyliki w opactwie na Monte Cassino.

Podczas powojennej odbudowy bazylikę przywrócono do stanu z przełomu XVII i VIII w.

Kaplica Świętej Rodziny.

Kaplica Matki Boskiej Cierpiącej.

Fresk w krużganku opactwa benedyktynów.

Skwer obok dziedzińca na terenie klasztoru na Monte Cassino.

Umierający św. Benedykt podtrzymywany przez mnichów.

(Pomnik na skwerku w klasztorze na Monte Cassino).

Św. Benedykt z Nursji - założyciel

opactwa na Monte Cassino.

Benedykt pochodził z możnego rodu Anicjuszów. Urodził się w 480 r. w Nursji. Rozpoczął studia w Rzymie, które jednak przerwał, by podjąć życie pustelnicze. Początkowo mieszkał w grocie, w okolicach Subiaco, 72 km na wschód od Rzymu (Monte Albano). Świętość życia Benedykta skłoniła mnichów z pobliskiego klasztoru do poproszenia go, by został ich opatem. Historia ta ma niezwykłe zakończenie - zakonnicy zniechęceni jego wymaganiami próbowali go otruć. Zaskoczony postępowaniem współbraci Benedykt powrócił do Subiaco. Jednak wkrótce potem zaczęli gromadzić się wokół niego uczniowie i Benedykt zdecydował się na organizowanie nowych klasztorów. Sam Benedykt przeniósł się na wzgórze Monte Cassino, gdzie w pogańskiej jeszcze okolicy założył klasztor. Tam też ostatecznie zredagował tekst swojej "Reguły". Benedykt jest czczony jako patron dobrej śmierci. Sam Święty przyjął w dniu śmierci komunię i umarł w 543 r. na stojąco w kaplicy klasztornej, śpiewając psalm podtrzymywany przez braci. Klasztor na Monte Cassino, wielokrotnie niszczony w ciągu dziejów, do dziś pozostaje miejscem szczególnego kultu świętego Patriarchy.

W 1964 r., w czasie trwania Drugiego Soboru Watykańskiego, papież Paweł VI zdecydował się na ogłoszenie św. Benedykta patronem Europy. Sam moment proklamacji został połączony z uroczystą konsekracją przez samego papieża odbudowanego kościoła na Monte Cassino.

Św. Benedykt i św. Scholastyka w bazylice na Monte Cassino.

Scholastyka pochodziła z Nursji i była bliźniaczką św. Benedykta. Na miejscu ich urodzenia stoi skromny kościół pod wezwaniem św. Benedykta. W podziemiach kościoła znajduje się część muru z domu rodzinnego św. Scholastyki i św. Benedykta. Scholastyka była niewątpliwie od dziecka pod urokiem św. Benedykta. Towarzyszyła też mu w jego podróżach i naśladowała jego tryb życia, poświęcony Panu Bogu. Kiedy św. Benedykt założył pierwszy klasztor w Subiaco, ona poniżej założyła podobny klasztor dla kobiet. Do dnia dzisiejszego istnieją tam dwa klasztory na wzgórzach w pobliżu Subiaco: wPlombariola - żeński klasztor św. Scholastyki i męski klasztor św. Benedykta. Można także oglądać grotę, gdzie się spotykali na świętych rozmowach. Scholastyka umarła 10 lutego 542 r. i jej zwłoki złożone zostały w krypcie kościelnej przy klasztorze na Monte Cassino. Po najeździe Longobardów na klasztor na Monte Cassino w 587 r., relikwie św. Scholastyki przeniesiono do Flery. Obecnie są w Le Mans. Część ich otrzymało opactwo Monte Cassino. Scholastyka uważana jest za matkę duchową rodzin wszystkich benedyktynek.

Pomnik św. Scholastyki na dziedzińcu Bramantego w opactwie na Monte Cassino.

Pomnik św. Benedykta na dziedzińcu Bramantego w opactwie na Monte Cassino

W czasie II wojny światowej Monte Cassino zyskało niezwykłe znaczenie, stając się główną linią obrony wojsk niemieckich (Linia Gustawa). Ufortyfikowane opactwo od stycznia 1944 r. opierało się atakom sił alianckich i zostało zdobyte dopiero po drugim szturmie II korpusu Polskiego gen. Andersa 18 maja 1944 r. Przez cały okres walk, od 24 kwietnia do 31 maja 1944 r., II korpus stracił: 924 zabitych, 2930 rannych i zaginionych, jednak poświęcenie i odwaga z jaką Polacy szturmowali "twierdzę nie do zdobycia" zostały docenione. Zdobycie Monte Cassino - najważniejszego elementu linii Gustawa było bezsprzecznie wielkim osiągnięciem lecz niestety większość polskich żołnierzy nigdy nie powróciła do kraju, resztę życia spędzając na obczyźnie.

Republika San Marino

Triest (Trieste)

Polski Cmentarz Wojenny

Rimini

Klasztor na Monte Cassino

Subcategories

Turyn