Granada (Grenada), miasto w południowej Hiszpanii, w regionie Andaluzja. Natura była hojna dla tego miasta, obdarzając go bogatą zielenią i umieszczając u podnóża trzech bocznych górskich grzbietów Alhambry, Albacino i Sacromonte. Na zachód od miasta rozciąga się szeroka, żyzna równina.
Grenada została założona w 711 r. przez Arabów w pobliżu starożytnej osady iberyjskiej Iliberis. W XI wieku stała się ośrodkiem niezależnego państwa berberskich Ziridów. W latach 1238 do 1492 r. Granada była stolicą emiratu, gdzie Muhammad I założył dynastię Nasrydów, która rządziła przez 250 lat. Podczas złotego wieku Grenady, za panowania muzułmanów, mieszkający w niej członkowie narodu żydowskiego, byli liczną i bardzo wpływową grupą. Przez pewien czas miejscowość była nawet znana jako ''Miasto Żydów''. Tak samo jak w całej islamskiej Hiszpanii pełnili oni funkcje lekarzy, a także dyplomatów i generałów. Muhammad I uważał jednak za wskazane utrzymywanie dobrych stosunków z chrześcijańską Kastylią i posunął się nawet do udzielenia Ferdynandowi III pomocy w zdobyciu Sewilli. W następstwie kolejnych chrześcijańskich zwycięstw w Kordobie, Sewilli i całej Al.-Andalus, mahometańscy uchodźcy tłumnie ściągali do miasta, zasilając i gospodarkę rosnącego w siłę królestwa. Kiedy upadły okoliczne państewka muzułmańskie, Granada osiągnęła nieznany do tamtej pory dostatek. Rozkwitała nauka, sztuki piękne i humanistyka. Z imponującego połączenia materialnego, intelektualnego i duchowego dobrobytu, narodziła się Alhambra, Było to największe osiągnięcie mauretańskiej sztuki. W tym okresie populacja Granady wzrosła do 200 tysięcy mieszkańców. W tym czasie, za panowania Mulaja Hassana (1462-1485 r.), sprawy zaczęły się komplikować z powodów rodzinnych. Władca zakochał się w chrześcijance i nosił się z zamiarem opuszczenia królowej Aiszy, matki następcy tronu Boabdila, dla pięknej Zorai. Zazdrość i troska o królewskie dziedzictwo syna skłoniły Aiszę do ucieczki z miasta. W końcu matka i syn powrócili, by zdetronizować Hassana, osłabiając przy tym koronę. Ferdynand V, korzystając z rozwoju wydarzeń, pojmał Boabdila (wówczas już Muhammada XI) i obiecał mu uwolnienie w zamian za przyjęcie pasywnej postawy. W ten sposób Władcy Katoliccy pochłaniali coraz większą część muzułmańskich terytoriów. Gdy pod koniec 1491 roku Ferdynand I i Izabela uderzyli na Granadę, duch bojowy jej mieszkańców był znacznie osłabiony, a Boabdil poddał się, stawiając symboliczny opór. Przejęcie ostatniego bastionu mahometańskiej Hiszpanii zakończyło się 2 stycznia 1492 roku.
Dzisiejsza Granada, tak jak cała Andaluzja, cieszą dobrą koniunkturą wynikającą z poprawy systemu nawadniania i intensyfikacji produkcji rolnej. Ważni są również turyści, zachwyceni jej artystyczną spuścizną, która po blisko ośmiu wiekach panowania muzułmanów jest wspaniała.
Granada - pomnik królowej Izabeli i Krzysztofa Kolumba
Granada - pomnik królowej Izabeli i Krzysztofa Kolumba
Najstarsza zabudowa Granady