Kościół Santa Maria dei Miracoli w Wenecji

Kościół Santa Maria dei Miracoli zbudowany został Pietra Lombardo w latach 1481-1489 jako sanktuarium cudownego obrazu Matki Boskiej. Jest to jednonawowa budowla z drewnianym sklepieniem wewnątrz. Ściany zewnętrzne są inkrustowane białym, czarnym i czerwonym marmurem. Podziały pilastrami w dolnej kondygnacji i arkadami w górnej także mają czysto dekoracyjny charakter. Całość zamyka półkolisty fronton, forma typowa dla renesansowej architektury weneckiej, a odwołująca się do tradycji Bazyliki św. Marka.

Kościół Santa Maria della Salute w Wenecji, dzieło

Baldassare Longhena, wzniesiony został jako wotum

po wielkiej zarazie roku 1630, stał się narodowym

pomnikiem Wenecji i niezwykle charakterystycznym

motywem jej panoramy.

Plan kościoła Santa Maria della Salute

Pomnik kondotiera Bartolomeo Colleonieego wykonany przez Verrocchia

w latach 1480-1488 jest ostatnią pracą artysty, który zmarł podczas montowania rzeźby

na Piazza Santi Giovanni e Paolo w Wenecji. Początkowo rzeźba była złocona.

(Rzeźba z brązu o wysokości bez cokołu 396 cm)

Most Ponte Rialto w Wenecji

Widok na most Ponte Rialto w Wenecji (1995 r.)

Przed wystawą sklepu z pamiątkami

w Wenecji (1995 r.)

Widok na most Ponte Rialto

w Wenecji (1995 r.)

Rejs tramwajem wodnym w Wenecji (1995 r.)

Rejs tramwajem wodnym w Wenecji (2006 r.)

Nie da się wymienić wszystkich weneckich skarbów architektury i sztuki. Najwspanialszą trasą, jaką miasto oferuje turyście, jest labirynt maleńkich alejek, cichych wąskich kanałów oraz ładnych placów i dziedzińców, oddalonych tylko o kilka minut drogi od Placu św. Marka. Wiele rzeczy wartych obejrzenia można znaleźć poza historycznym centrum Wenecji. Laguna była zamieszkana od V w. Do dziś widoczne są resztki najwcześniejszej weneckiej osady na maleńkiej wyspieTorcello. Między lądem a wyspami często kursują łodzie. Niedaleko od samego centrum Wenecji, po prawej stronie Canale Grande, wciśnięta w jej północno - zachodnią część, kryje się dzielnica żydowska. Jest to teren najstarszego getta żydowskiego na świecie, miejsce niesamowite, pełne historii i tajemnic. Warto tu zajrzeć - zwłaszcza przed szabasem. Wtedy ten niewielki kwartał ulic Campo Ghetto Nuovo, Calle Farnese, Ghetto Vecchio, Ghetto Nuovo nagle nabiera życia, zapełnia się ludźmi i przypomina czasy z innej epoki. W piątek, tuż przed zachodem słońca, na stacji wodnego tramwaju przy Ponte delle Guglie kłębi się tłum turystów. Więcej ludzi wysiada, niż wsiada. Kobiety mają włosy zakryte chustkami, są wytwornie ubrane, a mężczyźni w eleganckich marynarkach nerwowo patrzą na zegarki, poganiając dzieci poubierane w wyjściowe białe koszule. W koszernej restauracji Gam-Gam, tuż przy Ponte delle Guglie, prowadzonej przez znany ród Lubawiczerów z Nowego Jorku, kelnerzy łączą stoły w długi szereg i szybko rozkładają zastawy. Tuż po modlitwie za długimi stołami zasiadają turyści, kobiety zapalają uroczyście szabasowe świece, a po chwili wszyscy zaczynają śpiewać.

Przy długim stole siedzą Amerykanie, Japończycy, Włosi, Czesi i Polacy. Każdy Żyd w

Wenecji odczuwa potrzebę, by tu być z innymi. W sezonie przy jednej kolacji zasiada blisko 400 osób. Miejsca nie trzeba rezerwować wcześniej, wystarczy po prostu podejść i zapytać.